“25th hour” project
Μαρία-Μαριλί Χ. | 17.2.2015
Ξαφνικά θολώνω και τινάζομαι από το κρεβάτι πλημμυρισμένη από
φόβο. Ψάχνω ανυπόμονα το ρολόι διακρίνοντας στο σκοτάδι την ώρα…
02:03.
Γίνομαι ένα με το μαξιλάρι Μου. Σκουπίζω τον ιδρώτα Μου, ολόγυρα
σιωπή και ζέστη. Τι εφιάλτης κι αυτός; Ο εφιάλτης Μου. Βυθίζομαι σε
έναν βαθύ ύπνο με μια σκέψη, πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος χωρίς το
ΜΟΥ;
Μια λέξη φτιαγμένη από τρία μόνο γράμματα, μια λέξη που στο άκουσμα
της σε παραλύει, σε διαλύει και σε σκορπάει σε εκατομμύρια σωματίδια
που κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο κενό.
Μμμμ το κάνω δικό μου, πιάνω τον εαυτό μου να λέει: «Καλημέρα
φως…!», «Είσαι το γέλιο…», « Θα σε περιμένω κάτω χαρά…», «Σ’ αγαπάω
μωρό…», «Πες μου τη γνώμη σου αστέρι…».
Ήδη από την πρώτη στιγμή που αντικρίζουμε το φως του Ήλιου γίνεται
ένα με εμάς «μωρό Μου», «παιδί Μου», «σπλάχνο Μου». Μεγαλώνουμε
παρέα του, το βλέπουμε να κάνει τα πρώτα του βήματα, να σηκώνεται
και να πέφτει, να εκφράζεται δειλά με τους πρώτους ήχους του, να
συνειδητοποιεί την ύπαρξη του, να γκρινιάζει, να παίρνει μορφή, άρωμα
χρώμα γεύση!
Πότε πότε γίνεται το πιο γλυκό αρπαχτικό σε παρασέρνει σε έναν κόσμο
δικό του Μοναδικό και με μια υπέρμετρη απαλότητα σε σφίγγει στην
αγκαλιά του κάνοντας σου τις πιο τολμηρές εξομολογήσεις: «Θα
πολεμούσα, θα μάτωνα μέχρι θανάτου για να σε κάνω δική μου», «Σε
θέλω μόνο για μένα».
Άλλοτε, ξεφυτρώνει σαν μανιτάρι μαγικό τις στιγμές που το χρειάζεσαι,
τις στιγμές που νιώθεις να φωλιάζει η μοναξιά στη ψυχή σου και
ζωγραφίζει ένα χαμόγελο στα χείλη σου. «Σε τι καταδίκη και πόσο
κατάδικο μπορεί να με κάνει ένας άνθρωπος κατά δικός μου;»
Τικ τακ το ρολόι δείχνει 25:00 ουφ επιτέλους ξύπνησα και είναι ακόμα
εδώ, νιώθω το άρωμα του να με διαπερνά σαν μια αντανάκλαση από την
μικρή δέσμη φωτός του αυγουστιάτικου φεγγαριού, που τρυπάει κλεφτά
το μισάνοιχτο πατζούρι μου…
553