“25th hour” project
Την επόμενη ώρα αφιερώθηκε στο να προσπαθεί να διαπεράσει το
πάτωμα ούτως ώστε να βρεθεί δίπλα της, στο δωμάτιό της. Θα μπορούσε
ίσως να της χτυπήσει το κουδούνι, όπως του είχε περάσει από το μυαλό
να κάνει τα τελευταία τρία χρόνια που είχε μετακομίσει στο κτίριο, όμως
τώρα ήταν αργά για ορθόδοξες προσεγγίσεις. Δεν είχε παρά μια ώρα πριν
αρ χίσει να μετρά αντίστροφα ο χρόνος προς την 25η. Με τα μάτια
κλειστά συνέχιζε τις προσπάθειες. Ώσπου κάποια στιγμή, η αντίσταση
χαλάρωσε, ένιωσε το πάτωμα να υποχωρεί, να ανοίγει μαλακά κι
υπάκουα στο πέρασμά του. Ένιωσε σαν να γεννιόταν, σαν να έβγαινε στο
φως, κι ας είχε διαρκώς τα μάτια του κλειστά. Η αγωνία να
πραγματοποιήσει αυτό που επιθυμούσε καθολικά, τον έλουζε στο φως
της ακατανόητης ηρεμίας, της ηρεμίας που αναβλύζει απευθείας από τη
μήτρα της ύπαρξης κι ανεστραμμένα, αλλά ταυτόσημα, από τη φύτρα της
ανυπαρξίας.
Και να τος τώρα, όρθιος σχεδόν πίσω από την πόρτα του δωματίου της
να την νιώθει να κουνά το πόδι της νευρικά. Δηλαδή τον αέρα ένιωθε, μα
κι αυτό τον γέμιζε με ευχαρίστηση. Κι οι αναστεναγμοί που προσομοίαζε
για να μην χαλάσει τη συγκέντρωση, αληθινοί ήταν, το ήξερε. Σταύρωσε
τα χέρια του πίσω από το κεφάλι και ψιθύρισε το μάντρα της ανυπαρξίας.
Άρχισε να ίπταται από πάνω της και να υπολογίζει με το νου τις
καλύτερες συντεταγμένες σταθεροποίησης.
Εκείνη, ανυποψίαστη, συνέχιζε να διαβάζει το ρομάντζο της και να κουνά
νευρικά το αριστερό πόδι στον αέρα. Διάβαζε την ιστορία εκείνης και
εκείνου. Μια ιστορία ασυνεννοησίας, παρεξηγήσεων, σιωπών,
αμηχανίας, βουβών βλεμμάτων και ασίγαστης επιθυμίας. Μία ιστορία
που εκτυλισσόταν στο μυαλό των πρωταγωνιστών και που μόνο ο
αφηγητής γνώριζε καλά όλες τις λεπτομέρειες. Εκείνοι, οι πρωταγωνιστές
ζούσαν αμέριμνοι στη μονομέρεια της επιθυμίας τους. Το βιβλιαράκι
ήταν τυπωμένο σε φτηνό πολτό, με χοντρές σελίδες και μεγάλες άτσαλες
γραμματοσειρές. Στο εξώφυλλο μία κοπέλα με μακριά καστανά μαλλιά
έπινε ένα ποτήρι κρασί σε ένα μπιστρό, και στο βάθος φαινόταν ο πύργος
του Άιφελ. Στο τραπεζάκι ήταν ένα τασάκι με δύο τσιγάρα αναμμένα. Το
δεύτερο τσιγάρο, υποδήλωνε την παρουσία (ή μήπως την απουσία;)
εκείνου. Ραντεβού στο Παρίσι ο τίτλος, μα μέχρι τη σελίδα 147 οι
πρωταγωνιστές δεν είχαν καταφέρει να συναντηθούν. Κι ήταν κι αυτό το
εξώφυλλο με την αμφισημία του που την γέμιζε άγχος. Θα συναντηθούν
επιτέλους; Αυτό το βιβλίο θα την εξόντωνε. Έμεναν μόνο 3 σελίδες μέχρι
538