"25th hour" project | Page 532

“25th hour” project Αφροδίτη Μπούρα | 6.2.2015 «Η 25η ώρα για εμάς είναι δανεική. Δεν τη δείχνουν τα ρολόγια, ούτε τα ημερολόγια. Είναι εκείνη η ώρα που τη δανείζεται η ζωή και μας την παραχωρεί, ως το τελευταίο της δώρο, τόσο αμφίσημο όσο και η ίδια. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια γενική επισκόπηση των πεπραγμένων, των σκέψεων, των επιθυμιών που δεν έγιναν πραγματικότητα, των ονείρων που συντρόφευσαν τις πιο μοναχικές και δύσκολες στιγμές. Είμαι ακριβώς εδώ. Σε αυτήν τη μεταβατική στιγμή, μια ώρα μετά και μια ώρα πριν και ξεδιπλώνονται τα χρόνια που έζησα σαν αποκριάτικες, πολύχρωμες κορδέλες. Όμορφα, έντονα, δύσκολα, παιχνιδιάρικα, ατίθασα, συμβιβασμένα, προκλητικά, μοναχικά, με αποχαιρετούν και εγώ χαμογελάω. Έτσι τους πρέπει… Είναι τα δικά μου χρόνια, η δική μου κουκίδα στο ψηφιδωτό, οι δικές μου στιγμές, εκείνες που γεννήθηκαν από την παρουσία μου και όσες μοιράστηκα με ανθρώπους που οι δρόμοι μας μπλέχτηκαν και άλλους που εξοστρακίστηκαν πάνω μου στιγμιαία και εξαφανίστηκαν μετά. Η 25η ώρα είναι η ώρα του αποχαιρετισμού, της πλήρους αυτογνωσίας και της συνειδητοποίησης. Είναι το τελευταίο και πιο πολύτιμο μάθημα της ζωής που δεν μπορείς να το έχεις νωρίτερα, για να μην διαταράξεις την ισορροπία. Είναι η γνώση που δεν τη θέλεις την ώρα που πολεμάς και έχεις για σύμμαχο την άγνοια και την ελπίδα και αγωνίζεσαι να νικήσεις. Η 25η ώρα είναι η στιγμή της συμφιλίωσης με την ήττα, της αποδοχής του προσωρινού, της συνειδητοποίησης της μιας ευκαιρίας με το σίγουρο τέλος. Και είναι ένα όμορφο συναίσθημα πριν τη μόνιμη γαλήνη, τη σιωπή. Βλέπω ξεκάθαρα την αδυναμία που είχα να ζήσω πολλές στιγμές, θέτοντας ανύπαρκτες προτεραιότητες και παλεύοντας με ασήμαντα προβλήματα που τότε φάνταζαν σημαντικά. Γελάω με τα «σταυροδρόμια» και τις «ανησυχίες» μου, γνωρίζοντας πλέον το αποτέλεσμα των επιλογών μου. Κι όμως, ήταν τελικά λίγες οι φορές που τόλμησα να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να εναντιωθώ στους φόβους μου. Και τις θυμάμαι όλες γιατί ακόμα νιώθω την ένταση της πρόκλησης 532