“25th hour” project
στη μύτη της ένα πλαστικό νανάκι μπρελόκ. Χάιδευε, όπως ήταν το
αρχικό πλάνο τα χέρια του, τον αυχένα του έβλεπε. Ήλιος και άστραψαν
τα φώτα του φορτηγού. «Τι θα παθαίναμε» ο τρόμος στη φωνή του
Σπύρου κι η διαπίστωση «ακόμα χειρότερο, ήταν νταλίκα». Κι ύστερα,
δίπλα ο Μόρνος, η αίσθηση της πτώσης που ωστόσο μια ζωή διαρκεί.
Λαμαρίνες που τσαλακώνουν σαν τσόφλι και μια ζωή, ο Μισέλ Πικολί. Η
ταινία που έβλεπε χθες με τον νεκρό πρωταγωνιστή. Η ερωμένη του και
η σύζυγος, το ασθενοφόρο, οι αστυνομικοί και η πικρή ειρωνεία του, «χα
δεν με ακούτε αλλά εγώ βρίσκομαι εκεί». Η σύμπτωση εχθές να το βλέπει
και σήμερα αυτή να είναι ο Πικολί, η μαμά της «τι θα κάνω αν πάθεις κάτι
εσύ» και τώρα «μαμά εγώ πεθαίνω κι εσύ δεν είσαι εκεί», η βεράντα, η
πράσινη πέτρα, το άσπρο και κίτρινο γιασεμί, η μιμόζα, «έτσι είσαι
ακριβώς σαν αυτή, μια ζωή μη - μου - άπτου», η βιβλιοθήκη, τα
αδιάβαστα, η ιστορία μισή, το αφόρετο ιβουάρ φόρεμα, μια στέκα χρυσή
παιδική, ο γάμος της, ο αυχένας του, το ταξίδι που δεν τόλμησε γιατί πού
- να - πεθάνεις - σε - μια - ξένη - γη, η δασκάλα της, το τετράδιο με τα
πρώτα ποιήματα, η αυλή, η ουλή, ένα κάψιμο, «τι; τόσες φορές με
χάιδεψες, δεν το έχεις δει;», το υπόγειο και το «έχω ακόμα δυο δρόμους
ζωή» και, ξαφνικά, δεν θα έχω ζωή, είμαι όπως εχθές στην ταινία ο Μισέλ
Πικολί, εκείνη που, τελικά, δεν θα έκανε η - χαμένη - διαδρομή και,
ξαφνικά, μια υπόσχεση: αύριο θα σε πάω στη θάλασσα, να ’ταν αύριο,
να προλάβει να κάνει ό,τι έχει υποσχεθεί.
Κι ύστερα, τίποτα τα πάντα. Μια αίσθηση γλυκιά, τρυφερή και ζεστή. Σαν
μέσα σε μέλι με ταχύτητα όπως ακριβώς της αρέσει από παιδί, φοβερή.
Μια γεύση από ποίηση, έρωτα και προσευχή. Κι ύστερα από μια ζωή μια
κραυγή: «αν πεθάνεις θα πεθάνω» και τ’ όνομά της. Η δυσθυμία της,
τελικά, να μην παραμείνει νεκρή. Η μισοτελειωμένη κίνηση και η θάλασσα - αύριο - το - πρωί.
Σε δυο ώρες τους βρήκαν. Εκείνη την έσυραν επάνω από τα τζάμια,
κουρέλι το καινούργιο φουστάνι της το χακί. Μουδιασμένη σαν κούκλα
με το κεφάλι να γέρνει πότε απ’ εδώ, πότε απ’ εκεί. Στα χέρια την έπιασαν
ακριβώς όπως τον Πικολί.
Της το λένε συχνά και γελάει αυτή.
Για το ταξίδι που δεν έκανε μήπως πεθάνει στην ξένη γη.
Για το αυτοκίνητο που βρέθηκε σαν χελώνα με βάση την οροφή.
524