“25th hour” project
Πόπη Αντιμισάρη | 9.6.2014
Όταν δίνεις υπόσχεση για αύριο, σε κάποιον που αγαπάς, το σήμερα
τρέχει...
Τρέχει να φύγει, να δώσει τη θέση του στο αύριο.
Και η ώρα πάει 12 και η αγάπη, άλλοτε με γέλιο χαράς και άλλοτε με
δάκρυ πόνου κρατάει την υπόσχεσή της…
Ορθώνει το ανάστημά της και γεμίζει από έναν εφηβικό έρωτα, από γέλια
Αυγουστιάτικα, από πάθη του Οκτώβρη, από την προσμονή μιας άνοιξης
που ποτέ δεν ήρθε, από ένα καλοκαίρι που ποτέ δεν μοιράστηκε, από
παγωμένους χειμώνες, από κόκκινο, από μαύρο και λευκό...
Εκείνος κατάφερε να σβήσει όλα τα αστέρια απ’ τον ουρανό της...
Εκείνη καθισμένη πίσω απ’ το ανοιχτό παράθυρο φώναζε, «μα δες, είναι
πολύ φωτεινό για μαύρο…»
Άδικος κόπος, δεν θα το έβλεπε ποτέ...
Η χθεσινή παράκληση ήταν να χτιστεί το παράθυρο, εκείνη να μην
ξαναδεί το φως απ’ το σκοτάδι του… και η αγάπη κράτησε την υπόσχεσή
της!!!
52