“25th hour” project
Μαρίνα Λάμπρου | 30.1.2015
Ερωτικό σόλο στο κοντσέρτο της εμμονής. Η οδύνη, μετέωρη ηδονή,
νοτίζει τους τοίχους. Ακίνητη λουσμένη σε παγωμένο ιδρώτα στην κάψα
του καλοκαιριού. Τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι. Το σκοτάδι γράφει
ακαθόριστους όγκους. Γεύση χαλκού στο στόμα. Ψαύει με τις άκρες των
δαχτύλων το κενό της απουσίας του. Παγωμένη. Χωρίς συναίσθημα. Το
μπάνιο μυρίζει μούχλα.
Όρθια στην κουζίνα με το τσιγάρο στο χέρι. Τα γόνατα τρέμουν. Γλιστράει
αργά με την πλάτη κολλημένη στα ντουλάπια. Το γυμνό σώμα ρουφάει
τη δροσιά από το πάτωμα. Η καύτρα πάνω στο πόδι. Την τινάζει ήρεμα.
Έκπληκτη. Χωρίς πόνο.
Χαράζει. Το φως τρυπώνει αυθάδικα μέσα στο ερμητικά κλεισμένο
διαμέρισμα. Μια κούπα σκέτος καφές μπροστά στον υπολογιστή. Άλλη
μια μέρα έρημος.
Το τηλέφωνο χτυπάει. Μπαίνει ο τηλεφωνητής.
Αγάπη μου καλημέρα! Πώς είσαι; Θα κάνει ζέστη και σήμερα. Μην βγεις
έξω αν δεν είναι ανάγκη. Ο μπαμπάς σε ζητάει. Τηλεφώνησέ του. Του
λείπεις. Σε όλους μας λείπεις. Να τρως καλά είσαι αδύνατη. Α… Τον άλλο
μήνα είναι τα βαφτίσια της Μαρίλιας. Κανόνισε να βρεις εισιτήριο. Σε
περιμένουμε. Ο θείος μίλησε με τον βουλευτή για μια θέση στο γραφείο
του. Υποσχέθηκε να το τακτοποιήσει από Σεπτέμβρη. Όλα θα πάνε καλά.
Θα το δεις. Πάρε με να ακούσω τη φωνή σου. Σήμερα φτιάχνω γεμιστά
που σ’ αρέσουν. Θα ’θελα να ’σουν εδώ. Μωρό μου. Να προσέχεις!
Στο βραδινό μετρό για το αεροδρόμιο. Ο άντρας απέναντι της την
κοιτάζει επίμονα. Σκανδιναβός τουρίστας. Κάθεται σταυροπόδι. Το
κεφάλι ανασηκωμένο με μια έκφραση προκλητικής υπεροψίας.
Ανοχύρωτη μετά από νύχτες αγρύπνιας νιώθει το βλέμμα του να την
διαπερνά. Προσπαθεί να ξεφύγει κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.
Εκείνος χαμογελάει αυτάρεσκα. Μαζεύεται, κρύβει τα πόδια με τις
φθαρμένες γόβες κάτω από το κάθισμα και σφίγγει την κόκκινη βαλίτσα
πάνω στα γόνατα. Ανώφελο. Το βλέμμα του τρυπάει το μυαλό της,
διαβάζει τις σκέψεις της. Αρπάζει τη βαλίτσα, σπρώχνει τους λιγοστούς
επιβάτες και τρέχει παραπατώντας μέχρι το τελευταίο βαγόνι.
519