“25th hour” project
Άντζη Δαλαλέλη | 27.1.2015
Απώλεια έγινες, μες το σκοτάδι
Βήματα άηχα, έφυγες βράδυ
Γνώριμη σιωπή, γνώριμο χάδι
Δεν κλείνει η πληγή, βαθύ το σημάδι
Έζησες έρημη και στοιχειωμένη
Ζήτησες χρόνο, μα δεν περισσεύει
Ήρθε η ώρα, να γίνουμε ξένοι
Θα σε θυμάμαι… Μόνο αυτό μου μένει…
Ίσως φοβήθηκες, να ευτυχήσεις
Κλωτσάς τη χαρά, να μην ξεσυνηθίσεις
Λες μ’ αγαπάς, μα δεν θα γυρίσεις
Μόνη σου θες, τη ζωή σου να ζήσεις
Να με ψάχνεις, όταν φοβάσαι
Ξανά στο κεφάλι σου, να ζεις, να θυμάσαι
Όταν πέφτει η νύχτα, να μην λυπάσαι
Πάντα μ’ ένα φως, ανοιχτό, να κοιμάσαι
Ρωτάω τον εαυτό μου, πως φτάσαμε ως εδώ
Σ’ αυτό το τίποτα, σ’ αυτό το κενό
Τ’ αλφαβητάρι του πόνου, είναι το «ΑγαπΩ»
Ύστερα έφυγες και δεν ξέρω να ζω
Φωτάκια θολά, στη μεγάλη την πόλη
Χωρίς ουρανό, αντίστροφοι πόλοι
Ψάχνω να βρω χρόνο, όπως όλοι
Ώρα φυγής, 25η ώρα, άγραφοι ρόλοι
516