“25th hour” project
Δημήτρης Χ. | 20.1.2015
Καμιά φορά πιάνω ένα στυλό και πάω να γράψω δίχως να έχω τίποτα στο
μυαλό μου. Ε, αυτή η φορά είναι μία απ’ αυτές. Πρέπει να ’ναι η ώρα.
Γύρω στις 25:00 συνήθως ξεσπάει το μυαλό μου. Και όταν λέω πως δεν
έχω τίποτα σε αυτό το κεφάλι, εντάξει , δεν εννοώ και τίποτα τίποτα…
Ίσως ένα γκριζόασπρο χάος που αν προσπαθούσα να το εξηγήσω
μαθηματικά, θα έλεγα ότι είναι ένα «συν χάος πλην χάος ίσον μηδέν».
Δεν φταίω εγώ που οι μέρες μου είναι κενές. Όχι, δεν είμαι κανένας
τεμπέλης, μην με παρεξηγείς. Η ρουτίνα είναι πάντα εκεί, οι υποχρεώσεις
αρκετές, τα πρόσωπα, οι ώρες, οι δρόμοι και η θέα των χεριών μου να
κρατάνε ένα δανεικό στυλό, να ακουμπάνε πάνω στα πόδια μου σε μια
θέση μετρό, να αγκαλιάζουν άλλα χέρια, να ψηλαφίζουν τα μέτριας
πυκνότητας μούσια μου, να ξεφεύγουν απ’ την πραγματικότητα για λίγο,
να κάνουν κάτι χυδαίο και πάλι πίσω. Αυτό που εννοώ για τις μέρες μου,
είναι ότι είναι κενές από συναισθήματα, από κάποια τέλος πάντων
συγκίνηση, από κάποιον ερεθισμό, έστω κάποιον στιγμιαίο
ενθουσιασμό. Σκέφτομαι ότι έχω πολύ καιρό να χρησιμοποιήσω το
μυαλό μου. Πολύ καιρό να χρησιμοποιήσω το σώμα μου. Πολύ καιρό να
χρησιμοποιήσω και τα δύο μαζί. Η συναισθηματική νοημοσύνη μου
συρρικνώνεται κι εγώ έχω πάψει προ πολλού να την τροφοδοτώ. Κάθε
μέρα και μια νέα δοκιμή. Το χθες νεκρό και ό,τι υπήρχε από μένα σε αυτό,
χάθηκε μαζί του. Αγχωμένα πέφτω για ύπνο, αφιλόξενα ξυπνάω. Και
μετά σκέφτομαι: «Είναι άραγε καλύτερο να χάσεις κάτι ή να μην το
γνωρίσεις ποτέ»; Μιας και ο χαμός είναι καθιερωμένος, δεν ξέρω τι θα
’ταν πιο δημιουργικό. Να σε στοιχειώνει η ιδέα του πολυπόθητου ή να
σε βαραίνει η ανάμνηση του περασμένου; Και το ’χω αποδεχτεί πια ο
διάολος. Τα χρώματα είναι ανεξίτηλα και τα σχήματα πάγια. Ένα μικρό,
λευκό μηδενικό να μου θυμίζει ότι κάποτε απηύδησα.
506