“25th hour” project
Βασιλική | 17.1.2015
Στο πάτωμα βρίσκεται η βαλίτσα. Ανοιχτή. Από εδώ κι από εκεί
πεταμένες οι τελευταίες εκκρεμότητες. Πόσες φορές άνοιξε κι έκλεισε
αυτή η βαλίτσα. Χώρεσε μέσα αρχές και τέλη. Κουβάλησε μέσα της τα
σουβενίρ διακοπών, τα σουβενίρ μίας ζωής. Κάθε φορά και κάτι νέο.
Κάθε φορά κάτι λιγότερο.
Κύλησε σε πλακόστρωτα δρομάκια τα ξημερώματα, τότε που ο Ήλιος
έβγαινε πίσω από τη θάλασσα κι από εκείνα τα βουνά που πάντα ήταν
απέναντι. Πάντα ο ίδιος ήχος, πάντα ο ίδιος κρότος. Εάν το ρήμα
«φεύγω» είχε τη δική του μουσική, αυτός ο ήχος θα ήταν. Την πέταξαν
μέσα σε λεωφορεία, στριμώχτηκε ανάμεσα σε θέσεις και πόδια. Κύλησε
στα πλακάκια των αεροδρομίων. Επίτηδες υπάρχουν εκείνα, για να μην
μπορεί κανείς να ακούει από πίσω του τον κρότο του αποχαιρετισμού,
γιατί πρέπει να πάρει το αεροπλάνο, γιατί όλοι πρέπει να πηγαίνουν
κάπου. Κύλησε και στα χαλίκια των σιδηροδρομικών σταθμών. Εκεί
κανείς δεν την προσέχει. Άλλωστε τα τρένα πάντα υπήρξαν μεγαλόφωνα.
Τρομάζει όταν βρίσκεται σε χέρια άλλων. Δυσανασχετείς κι εσύ κι εκείνος
και πολλές φορές κοντεύεις να παρεξηγηθείς. Δεν είναι αυτό που
νομίζετε. Δεν κουβαλά μόνο τα ρούχα μου. Μαζί ήρθαμε εδώ και
φεύγου