“25th hour” project
Σπυριδούλα Βασιλάκη | 15.1.2015
Πόσα εικοσιτετράωρα παγιδευμένη σ’ αυτό το λευκό.
Εξουθενωμένη απ’ τις επιλογές της.
Εικοσιτετράωρα που πέρασαν και χάθηκαν μαζί με το εγώ της.
Μαζί και μόνη, χρόνια, αιώνες, ζωές, δεν είναι πια σίγουρη…
Ο χρόνος ξεγελάει τους ευαίσθητους.
Τι ψάχνει, δεν ξέρει ούτε η ίδια, ό,τι περίμενε, το έχει πια ξεχάσει.
Οι προσδοκίες εξατμίστηκαν μαζί με τα εικοσιτετράωρα.
Όνειρα χαμένα, τοίχοι που δεν έπεσαν ποτέ,
δάκρυα που ξοδεύτηκαν, φωνές που σταμάτησε ν’ ακούει.
Τώρα πια ζει μόνο στην 25η ώρα,
εκεί που δεν κινείται τίποτα, εκεί που σταμάτησε ο χρόνος.
Εκεί που κάποτε μπορεί να θυμηθεί να ξαναρχίσει.
Ξαναρχίζω, λέξη τρομακτική, λέξη που την κάνει να σκύβει το κεφάλι.
Κι έτσι προτιμά την απραξία, και σε μια ρουτίνα βολική που κατευνάζει
τους φόβους, χαρίζει απλόχερα τη ζωή της.
Έτσι, όπως κάθε μέρα σηκώνεται απ’ το κρεβάτι και βουρτσίζει τα
δόντια της με το
δεξί, έτσι, όπως κάθε μέρα πίνει τον καφέ της σκέτο κοιτώντας το
παράθυρο του
δωματίου, έτσι όπως φοράει το παντελόνι πριν την μπλούζα της, έτσι,
ακριβώς ζει και
αναπνέει.
Μόνο την 25η ώρα.
498