“25th hour” project
Σπυριδούλα Π. | 12.1.2015
Εγώ φιλαράκο, κάνω φεγγάρια μου τις λάμπες των δρόμων.
Δεν αναζητώ αιθέρες να γεμίσουν τον σκοπό μου.
Οι αιθέρες είναι μέσα μου. Αναπάντεχα η αιτία, η αρχή μου και το τέλος.
Στιγμιαία και παντοτινά.
Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν ταξίδεψαν έστω και μία φορά μέσα στη λήθη
τους.
Με ένα αντίο, έστω και με ένα καλωσόρισμα.
Με μία μελωδία, μ’ ένα φως πολυταξιδεμένο, μ’ έν α δάκρυ ένα άγγιγμα,
με μιαν επίσκεψη σε έναν ερωτικό παράμετρο πλανήτη.
Όταν τα χείλη σου σμίγουν με τα δικά μου τί σου λέει η λογική σου;
Πόσες πράξεις συνθέτουν την εξίσωσή σου;
Αλήθεια, πόσα πρωινά με χέρια ζεστά θα αναπλάθουν ακόμα το γλυπτό
της ψυχοσύνθεσής σου;
Κι αφού λοιπόν αδυνατείς να αποδεσμευτείς από την «αναπόφευκτη»
ουσιαστικοποίησή σου, θα γίνω κι εγώ μια στιγμή και θα στριμωχτώ
κάπου ανάμεσα στη φυλακή σου.
Όταν ο δείκτης φτάσει παρά πέντε, θα σου απομένουν ακόμα λίγα λεπτά
μέχρι να αποφασίσεις και να επιλέξεις
ανάμεσα στην ματαιότητα και την καθαρότητα της πιθανότητας.
Λένε πως μέσα απ’ τα κοχύλια ακούγονται τα κύματα, άραγε τα
αφουγκράστηκες ποτέ;
Άραγε δραπέτευσες ποτέ πέρα από τη χώρα του αφοριστικού σου
παραδείσου;
Ραντεβού σε έναν χρόνο μέλλοντα, πλάι σε έναν αόριστο κάπου μεταξύ
24ης και 25ης ώρας...
492