"25th hour" project | Page 490

“25th hour” project Δάφνη Μουντούρη | 11.1.2015 Είναι κάποια βράδια διάσπαρτα μέσα στον χρόνο που θέλουν να κρατήσουν παραπάνω. Γαντζώνονται από τις σκιές στις γωνίες του μικρού της διαμερίσματος και κρύβονται στα ντουλάπια, τα συρτάρια, τον καπνό που βγαίνει από το κάθε της τσιγάρο. Είναι εκείνα τα βράδια της χαμηλής μουσικής που παίζει, ενώ εκείνη είναι ξαπλωμένη στο διθέσιο καναπέ και τα πόδια της κρέμονται στο πλάι. Δεν κουνιέται, μόνο κοιτάζει το ταβάνι. Στέκεται εκεί ακούγοντας μόνο τη μουσική, ανοιγοκλείνει τα μάτια, αναπνέει που και που για να σιγουρευτεί ότι είναι ακόμα εκεί σωματικά, μα το μυαλό της βρίσκεται μακριά από όλα αυτά. Συνήθως ταξιδεύει κάπου στο παρελθόν, ενώ μερικές φορές επισκέπτεται διστακτικά το μέλλον. Οι σκιές δεν φεύγουν από δίπλα της, εκείνη τη μοναδική ώρα που ταξιδεύει με τον εαυτό της, άλλοτε φτιάχνοντας ιστορίες, άλλοτε αναπαράγοντάς τες από τα σκοτάδια της μνήμης της. Πρόκειται για μια ώρα τρομακτικά ήσυχη. Ίσως όλοι να κοιμούνται, μπορεί όμως και να μην υπάρχει κανείς, όλοι να εξαφανίζονται και να μένει μόνη σε ένα κόσμο τον οποίο μπορεί να παρατηρήσει μέσα από τους τοίχους του σπιτιού της, σαν έναν προτζέκτορα που της δείχνει την αλήθεια. Είναι μόνη, μα μπορεί να νιώσει κάθε άγγιγμα, κάθε ανάσα πάνω της και κάθε βλέμμα που βαθιά την στοίχειωνε. Ο ήχος του ψυγείου που βουίζει μια στο τόσο δίνει το ρυθμό στα ονειρικά ταξίδια της, ενώ οι εικόνες σχηματίζονται ολοζώντανες μπροστά στα μάτια της. Τότε, τα βλέπει όλα ξεκάθαρα. Τη μέρα που αντάλλαξε το πρώτο της φιλί, τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάτια της όταν ο έρωτας την πρόδωσε, τον φίλο που την κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά του. Βλέπει, ακόμα, την ελπίδα που γεννιέται δίπλα στο σταχτοδοχείο της, με τη λάμπα του φωτιστικού αναμμένη και τις λέξεις της να αραδιάζονται με ορμή σε χαρτιά μουτζουρωμένα και κιτρινισμένα από τον χρόνο. Άλλωστε, έτσι κάπως κυλούν τα πράγματα. Πρέπει να χάσεις την ελπίδα για να καταλάβεις ότι μπορείς να την ξαναβρείς. Κάτι σαν το κυνήγι του χαμένου θησαυρού που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Σε περιμένει εκεί με την εκτυφλωτική του λάμψη, μα για να τον κατακτήσεις πρέπει πρώτα να μάθεις να κολυμπάς. Μια επιπλέον ώρα, κάποιο τυχαίο βράδυ, μια τυχαία μέρα του χρόνου. Η ώρα εκείνη που όλα γίνονται πιο αληθινά, πιο ζωντανά, που οι 490