“25th hour” project
Εύα Πετρίδου | 9.1.2015
Στην άκρη του γκρεμού στέκομαι. 25η ώρα.
Παρατηρώ από μακριά όλα αυτά τα μικρά πράγματα.
Τα ανύπαρκτα ανθρωπάκια.
Τόσα πολλά.
Στέκομαι εκεί ψηλά.
Σκέφτομαι.
Να πάω κάτω εκεί να γίνω ένα με όλους αυτούς;
Με τη φασαρία, με τα ψεύτικα χαμόγελα; Με τα πορσελάνινα
συναισθήματα, με τα εύκολα που περνάνε για δύσκολα, με τις μάχες
φαντάσματα, με το λίγο τους, με τα όνειρα φουσκάλες, με τη ζωή που
κάποιος ανύπαρκτος θεός κρατά στα χέρια του, με τη χαρά που τη
μετράνε με νούμερα.
Στέκομαι εκεί ψηλά.
Αγναντεύω το αύριο που κάπου εκεί κάτω με περιμένει.
Το αύριο που με κάνει εδώ που στέκομαι να θέλω να πετάξω μακριά.
Ακροβατώ στην άκρη του γκρεμού την 25η ώρα.
Περιμένω κάποιος να με σπρώξει.
Μόνη μου όχι.
Δεν πηδάω σ’ αυτόν τον κόσμο.
Δεν πέφτω εκεί χαμηλά.
Ευχαριστώ για τις ιδέες σας που σαν μαύρη ομίχλη κυκλοφορούν πάνω
από τον κόσμο σας.
Ευχαριστώ γιατί από εδώ που είμαι μπορώ και αντικρίζω τη μαυρίλα
και επιλέγω.
Επιλέγω να μην γίνω ένα με εσάς.
Δύναμη είναι να είσαι διαφορετικός.
Δύναμη είναι, όταν θες, να μπορείς να λες όχι εκεί που όλοι λένε ναι.
Πείτε ναι στο κόσμος σας. Πείτε όλοι ναι.
Έτσι εγώ γίνομαι η πιο δυνατή.
Γιατί λέω ΟΧΙ.
486