“25th hour” project
Σοφία Βακιρτζή | 7.1.2015
Στον θάλαμό μας όλα είναι λευκά. Τα σεντόνια, οι τοίχοι, τα σχοινιά, τα
χάπια, οι νοσοκόμοι. Το λευκό λένε αντανακλά το φως, μα το δικό μας
λευκό διώχνει το φως πάλι πίσω.
Εδώ είναι νοσοκομείο και οι κανόνες προστάζουν όλοι να δείχνουμε
λευκοί, καθαροί και αποστειρωμένοι. Από πότε τα χρώματα είναι ο
κίνδυνος μας γιατρέ μου;
Κάθε τόσο μας στοιβάζουν σε σειρές και μας σπρώχνουν μέσα σε
ζεματιστούς φούρνους ή αλλιώς κλιβάνους. Εκεί μας αδειάζουν τα μυαλά
και ύστερα τα καθαρίζουν προσεκτικά. Τα λευκά μυαλά συμβαδίζουν με
λευκά ποτηράκια. Κάθε ποτήρι και χάπι, κάθε χάπι και ένα νεκρό ουράνιο
τόξο. Και αν σήμερα αποφασίσω να μην πιω χάπι γιατρέ μου;
Η μάνα μου δεν πιστεύει σε κλιβάνους και σε νεκρά ουράνια τόξα. Η
μάνα μου πιστεύει στον Θεό και στο επισκεπτήριο μού αφήνει ευαγγέλια
και αποσπάσματα της Παλαιάς Διαθήκης. Τα βράδια που φτύνω τα χάπια
μου παίρνω και μελετ