“25th hour” project
Αλίκη Καστίνη | 6.1.2015
Αγαπημένο μου παιδί,
Τρέμω απ’ το όνειρο που είδα και σε παρακαλώ υποσχέσου μου τρία
πράγματα:
1.
Ζωντανό να μην πεθάνεις και όταν σε σκοτώνουν να λες
ευχαριστώ. Κάθε θάνατος είναι μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία για μια νέα
ζωή.
2.
Μην αποφεύγεις τον πόνο. Ο πόνος προσδιορίζει την ύπαρξη, γιατί
δεν μας πονά παρά μόνο ό,τι δεν υπάρχει για μας.
3.
Να βλέπεις πάντα αυτό που πιστεύεις. Όλα είναι σχετικά και είναι
δικά σου. Εσύ αποφασίζεις. Μην φοβάσαι και να ελπίζεις.
Και τώρα υποσχέσου. Όχι μετά, επιμένω... Υποσχέσου… Γιατί τρέμω
ακόμα, με νιώθεις; Φταίει το όνειρο... Ναι... Αλλά... Είναι και κάτι άλλο...
Είναι η αμαρτία που με βαραίνει...
Ξέρεις παιδί μου πάντοτε βιαζόμουν. Μου ήταν δύσκολο να περιμένω. Η
ζωή αγώνας ταχύτητας. Να μιλήσω γρήγορα, να περπατήσω γρήγορα, να
πονέσω κάθε φορά και πιο πολύ για να μεγαλώσω γρήγορα... Μόνιμος
αγώνας ταχύτητας (και αντοχή καμία). Δε φοβόμουν όμως, ήξερα ότι
υπάρχει χρόνος, ότι υπάρχει εκείνη η ώρα που θα ζήσω για μένα. Ήξερα;
Ναι, μόλις μάθω αυτό ή μόλις γίνει το άλλο. Το άλλο όμως έχει πάντα κι
άλλο και έτσι πέρασαν τα χρόνια και δεν κατάλαβα που πήγε η ζωή μου,
που πήγε εκείνη η ώρα που περίμενα να ζήσω. Και σήμερα την
ονειρεύτηκα... Ήταν η εικοστή πέμπτη ώρα, η ώρα που περιμένεις να
ζήσεις και συ...
482