“25th hour” project
Μόλις έφτασε στο μαγαζί όλα ήταν ίδια. Όλα εκτός απ’ τον πωλητή.
Εκείνος όμως φάνηκε να την αναγνωρίζει. Και πράγματι ήξερε ακριβώς
ποια ήταν και τι ήθελε.
Σε είχα προειδοποιήσει κόρη μου, της είπε με φωνή γνώριμη. Αν
το χρησιμοποιείς άσκοπα θα χαλάσει.
Η Ρόη τον κοίταξε εξεταστικά. Τώρα που τον πρόσεχε συνειδητοποιούσε
πως ήταν ο ίδιος πωλητής απλά νεότερος! Κι όχι μόνο αυτό. Κατάλαβε
και ποιόν της θύμιζε απ’ την πρώτη κιόλας φορά που τον είχε δει. Ήταν
ίδιος ο παππούς της σε ώριμη ηλικία!
-
Ποιος είστε; Ρώτησε τρομοκρατημένη.
Το ποιος είμαι εγώ δεν έχει σημασία, αποκρίθηκε εκείνος γλυκά.
Άλλωστε λίγοι με καταλαβαίνουν κι έτσι λίγοι είναι αυτοί που με
κατακτούν. Το θέμα είναι γιατί χάλασες το ρολόι μου.
-
Μα μια ώρα παραπάνω δεν μου φτάνει!
Κι αν είχες δυο ώρες περισσότερες μες τη μέρα είσαι σίγουρη ότι
θα σου έφταναν; Θέλω να πω, δεν το γύρναγες στην 25η ώρα μόνο μια
φορά την ημέρα, έτσι δεν είναι παιδί μου;
-
Έτσι είναι, απάντησε η Ρόη κι έσκυψε το κεφάλι ντροπαλά.
Κόρη μου το θέμα, όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι να έχει η μέρα
παραπάνω ώρες, αλλά το πώς θα καταφέρεις εσύ να έχεις ώρες μες την
ημέρα σου για ό,τι θες να κάνεις.
-
Και πως θα γίνει αυτό, τον ρώτησε με παράπονο.
Αυτό θα πρέπει να το βρεις εσύ, της είπε και χάθηκε στο βάθος του
μικρού μαγαζιού.
Ήθελε να τον ρωτήσει αν θα φτιάξει το ρολόι, αλλά κατάλαβε πως και να
το έφτιαχνε δε θα της το ξανάδινε. Έφυγε σιωπηλή και σκεφτική. Ο
άνθρωπος είχε δίκιο. Όσες φορές και να γύριζε το ρολόι στην 25η ώρα
ποτέ ο χρόνος δεν ήταν αρκετός. Άρα έφταιγε η ίδια. Άρα κάτι έπρεπε να
κάνει γι’ αυτό.
Μέσα στον χρόνο που ήρθε η Ρόη άρχισε δειλά – δειλά να
προγραμματίζει τη ζωή της. Ξεκίνησε βάζοντας προτεραιότητες στις
εργασίες και στη δουλειά της. Έφτασε σε σημείο να είναι τόσο καλά
478