“25th hour” project
Αθηνά Βυτινάρου | 4.1.2015
Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολλά χρόνια πριν, ζούσε στην Αθήνα μια
κοπέλα που την έλεγαν Ρόη. Η Ρόη ήταν μια γλυκιά και χαρούμενη
κοπέλα που όλοι συμπαθούσαν αλλά είχε ένα πρόβλημα. Δεν τα πήγαινε
καλά με τον χρόνο. Ποτέ δεν της έφτανε ο χρόνος, είτε ήταν στη δουλειά,
είτε στη σχολή, είτε όταν απλά καθόταν και κοιτούσε το ταβάνι. Πάντα
με τη ψυχή στο στόμα να προλάβει μια συνάντηση, μια προθεσμία, ένα
μάθημα. Είχε πάντα την αίσθηση ότι η μέρα, ακόμα και τα
Σαββατοκύριακα, δεν ήταν αρκετή για χαλάρωση και η ώρα λίγη για ν’
ασχοληθεί με κάποιο απ’ τα ενδιαφέροντά της. Πάντα ήθελε παραπάνω.
Κάποια Χριστούγεννα, εκεί κοντά στην Πρωτοχρονιά, η Ρόη αφού ήταν
σε άδεια από τη δουλειά, είχε πάει βόλτα με τις φίλες της στο
Μοναστηράκι. Το λάτρευε το Μοναστηράκι, επειδή ήταν από τα μέρη
που την έκαναν να ξεχνά τον χρόνο. Εκεί ήταν ελεύθερη! Άλλωστε με τα
παλαιοπωλεία, που ακόμα κάποια λειτουργούν εκεί, ήταν σαν να κάνει
ταξίδι στον χρόνο.
Όπως, λοιπόν, χάζευαν την πραμάτεια των εμπόρων με τις φίλες της, την
προσοχή της Ρόης τράβηξε ένα μικρό μαγαζάκι, που ποτέ άλλοτε δεν είχε
προσέξει, με παλιά αντικείμενα. Άχρηστα παλιά αντικείμενα. Τα
περισσότερα στον πάγκο έξω από το παλαιοπωλείο ήταν διακοσμητικά,
αλλά τα σχέδια και τα χρώματά τους ήταν τόσο όμορφα που σε έκαναν
να θες να τα αγοράσεις όλα. Παρασυρμένη από την ομορφιά των
αντικειμένων μπήκε μέσα. Παρότι το μαγαζάκι θα το έλεγε κανείς τρύπα,
ήταν πολύ φωτεινό για το φως που έδινε μία και μόνο λάμπα. «Θα είναι
απ’ την αντανάκλαση των κρυστάλλων», σκέφτηκε η Ρόη.
Το εσωτερικό του μαγαζιού ήταν φορτωμένο με κάθε λογής
διακοσμητικό και μπιμπελό μόνο που τώρα τα υλικά γίνονταν πιο
ακριβά: κρύσταλλοι, πορσελάνες, ημιπολύτιμοι λίθοι. Υπήρχαν, επίσης,
κάποια χρυσά κι ασημένια κοσμήματα και μερικοί πίνακες. Αν και όλα
έδιναν την εντύπωση πως ήταν σκονισμένα, τα χρώματά τους και τα
υλικά τους έλαμπαν στο φως κι έκαναν τον φορτωμένο χώρο να μοιάζει
μεγάλος. Μέσα σε όλα αυτά τα αντικείμενα – «σίγουρα αντίκες όλα»
σκέφτηκε – το ενδιαφέρον της τράβηξε ένα περίεργο ρολόι.
Ήταν ένα μικρό ξύλινο ρολόι τοίχου, σκαλιστό με απροσδιόριστο σχήμα.
«Σαν να το έχει φτιάξει ο Νταλί» σκέφτηκε χαμογελώντας η Ρόη και το
475