“25th hour” project
Έτσι και έγινε. Αποφασίστηκε πως η 25η ώρα θα ήταν η ώρα της ευτυχίας.
Τα παλιά ρολόγια αντικαταστάθηκαν με καινούρια. Οι άνθρωποι
έμοιαζαν ευτυχισμένοι και ισορροπημένοι. Ο Χρήστος ήταν πια
πανευτυχής. Όσο και να δυσκολευόταν στη δουλειά του, όσο και να
ανησυχούσε πώς θα καλύψει τα έξοδά του, ήξερε πως έχει μια ώρα να
είναι ευτυχισμένος. Έβλεπε τους φίλους του, συναντούσε τους δικούς
του, έκανε ακόμη και καινούριους φίλους. όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Να
είναι καλά οι κυβερνήσεις μας, συμφωνούσαν όλοι. Μας υποχρέωσαν να
είμαστε ευτυχισμένοι για μια ώρα και εμείς είμαστε συνέχεια.
Όμως, αυτή η κατάσταση κράτησε για λίγο. Με την προσθήκη της 25ης
ώρας άρχισαν οι άνθρωποι να πεθαίνουν πιο νέοι. Ήταν σαν μια κατάρα
να είχε πέσει γύρω από τον Χρήστο. Πολλοί φίλοι του, αλλά και συγγενείς
πέθαιναν νεότατοι. Ο ίδιος του ένιωθε πιο κουρασμένος παρότι νέος
ακόμη. Σύντομα, ο Χρήστος, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, ήταν
αρκετά μικροί σε ηλικία για να δουλεύουν, αλλά ένιωθαν κουρασμένοι
και εξαντλημένοι για να απολαύσουν την 25η ώρα τους. Προτιμούσαν
στην ευτυχισμένη ώρα να ξαπλώνουν και να ξεκουράζονται.
Το τελευταίο πρωινό της ζωής του ο Χρήστος κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.
Είδε ένα πρόσωπο γερασμένο και ταλαιπωρημένο και τότε
αναρωτήθηκε: "Μα υποτίθεται πως είμαι ευτυχισμένος. Γιατί φαίνομαι
γέρος και κουρασμένος; Είμαι 50 χρονών μόνο, πώς είναι δυνατόν να
γέρασα τόσο πολύ;”. Οι απαντήσεις ήρθαν γρήγορα στο μυαλό του. Με
την προσθήκη της 25ης ώρας αυξήθηκε ο χρόνος για τις καθημερινές
ασχολίες του, όμως ο συνολικός του χρόνος δεν είχε αλλάξει στο