“25th hour” project
Χρήστος Μωυσίδης | 25.12.2014
Άνοιξε τα μάτια του και άφησε το ελάχιστο φως του δωματίου να του
χαϊδέψει τις κόρες των καστανών ματιών του. Τι ωραία αίσθηση να
ξυπνάς από μόνος σου χωρίς ξυπνητήρι. Αυτό σπάνια συνέβαινε μιας και
ο Χρήστος δούλευε κάθε μέρα και μάλιστα πολλές ώρες. Δεν προλάβαινε
να ασχοληθεί με τίποτα άλλο. Είχε απομακρυνθεί από όλους όσους
αγαπούσε και τον αγαπούσαν. Βλέπετε δεν υπήρχε χρό νος.
Οι φίλοι απαιτούσαν χρόνο για βόλτες στην λιακάδα, για τραπέζια με
γλυκό κρασί που φέρνει ζάλη, για όμορφες βραδιές σε σπίτια. Όμως ο
χρόνος ήταν το μόνιμο εμπόδιο για τέτοιου είδους συναντήσεις και η
μόνιμη δικαιολογία του Χρήστου “Δεν υπάρχει χρόνος”. Η οικογένεια του
από την άλλη απαιτούσε κι αυτή ένα κομμάτι από την πίτα του
ελεύθερου χρόνου του. Τον καλούσαν σε οικογενειακές συγκεντρώσεις,
όπως αυτές στις αμερικάνικες ταινίες που είχε δει, πριν ξεκινήσει να
δουλεύει.
Τίποτα αυτός. Μόνος. Μόνος να μετράει το χρόνο. Να λογαριάζει τις
ώρες ή και τα λεπτά ακόμη. Να προλάβει να τελειώσει με τις
υποχρεώσεις της δουλειάς και να είναι σωστός υπάλληλος, έτσι ώστε να
μπορέσει να τακτοποιήσει τα έξοδά του. Το χρήμα, σκεφτόταν καμιά
φορά, όταν λείπει σου κόβονται τα φτερά και δεν μπορείς να πετάξεις
στον ουρανό των “θέλω» σου. Όμως και να το έχεις, δεν μπορείς να
κάνεις εκείνη τη πολυπόθητη βουτιά στην παγωμένη ακόμη θάλασσα
στην αρχή του Καλοκαιριού. Οπότε κατέληγε πάλι στο συμπέρασμα πως
από τη δημιουργία του κόσμου το πρόβλημα ήταν μόνο ένα, ο χρόνος.
Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια πέρασαν στο ίδιο μοτίβο. Δουλειά,
παράπονα από φίλους, δουλειά, παράπονα από την οικογένεια, δουλειά.
Ώσπου μια μέρα άκουσε για τα σχέδια των κυβερνήσεων να αυξήσουν το
χρόνο και να προσθέσουν στα ρολόγια των ανθρώπων μια ακόμη ώρα. Η
25η ώρα θα ήταν μια ώρα, που ο καθένας θα έκανε ό,τι ήθελε. Θα ήταν
η ελεύθερη ώρα των ανθρώπων. Θα ήταν υποχρεωμένοι όλοι να μην
σκέφτονται τίποτα εκείνη την ώρα της ημέρας, παρά μόνο πώς θα είναι
ευτυχισμένοι. Τα προβλήματα της δουλειάς, τα άγχη των φόρων, οι
στεναχώριες των πικρών χωρισμών και αποχωρισμών θα έμπαιναν σε
ένα μικρό φανταστικό κουτάκι για εκείνη την ώρα.
462