“25th hour” project
τακ εκπνοή….
Η ανάσα μου αποκτά έτσι έναν ελαφρά γρηγορότερο ρυθμό, η καρδιά
μου δέχεται περισσότερο οξυγόνο και κείνο με τη σειρά του απλώνεται
παντού στον οργανισμό μου σαν ένεση ενδοφλέβια με ηρεμιστικό, που
εντέλει με βυθίζει σε ύπνο.
Δεν υπολόγισα ποτέ πόση ώρα κρατάει αυτή η μικρή μου τελετουργία.
Είναι σαν να εισέρχομαι σε μία 25η ώρα που δεν έχει σταθερή τιμή.
Επηρεασμένη από την ποσότητα οινοπνεύματος και σκέψεων μέσα μου,
ποσά με αντιστρόφως ανάλογες επιπτώσεις, κρατά άλλοτε λιγότερο και
άλλοτε περισσότερο. Κάποιες φορές δεν προλαβαίνω να πάρω ούτε εφτά
ανάσες, κι άλλες πάλι με διακόπτει ο ήχος του ξυπνητηριού που
επιτάσσει να σηκωθώ και να ξεκινήσω τη μέρα μου ακόμη και άυπνος.
Από τότε που το ρόλοι σταμάτησε, η 25η ώρα από απλή ιδέα
σμιλεύτηκε πλήρως στο μυαλό μου. Φαντάζει πια ανώτερη όλων,
φράγμα, που τις εμποδίζει να κυλούν βιαστικά και ορμητικά. Αφήνοντας
μόνο ένα ρυάκι, τα δευτερόλεπτα, να περνούν.
Μέσο δροσιάς και γαλήνης σώματος και πνεύματος.
Για να κοιμηθώ. Για να λυτρωθώ.
461