“25th hour” project
Δέσποινα Μπόσκου | 16.12.2014
Ημέρα Σάββατο. Ώρα πέντε παρά. Πέντε παρά είκοσι. Πέντε πάνω, πέντε
κάτω δεν έχει σημασία. Σάββατο, ημέρα διασκέδασης. Μετά, Κυριακή,
ημέρα ξεκούρασης από τη χθεσινοβραδινή κραιπάλη. Και πάλι Δευτέρα,
καλή εβδομάδα, δουλειά, σχολή, βαρεμάρα, άπειροι καφέδες και
ψεύτικα χαμόγελα για να πάει καλά η μέρα που ποτέ δεν πηγαίνει τελικά.
Κι έτσι νωχελικά ακολουθούν και οι υπόλοιπες μέρες της βδομάδας μέχρι
να φτάσει πάλι η Παρασκευή να πεις ένα: «ουφ, Σαββατοκύριακο», να
στολιστείς και να γίνεις όμορφη με την ελπίδα ότι θα πετύχεις εκείνο τον
τύπο στο μπαρ που συχνάζεις τελευταία, θα ανταλλάξετε δυο-τρεις
μεθυσμένες κουβέντες και η βδομάδα ξαφνικά θα αλλάξει. Θα έχουν
νόημα οι Δευτέρες. Κι οι Τρίτες θα σου αρέσουν. Συνεχώς περιμένουμε
την κατάλληλη στιγμή για να πούμε ή να κάνουμε πράγματα.
Αναβάλλουμε με μια τεράστια ευκολία, θαρρείς κι ο χρόνος δεν
τελειώνει ποτέ. Θάβουμε τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας, τους πιο
κρυφούς μας πόθους βαθιά μέσα μας και περιμένουμε. Κάθε πράγμα
στον καιρό του κι ο καιρός περνάει… Κι όσο περνάει, συνειδητοποιούμε
όλο και περισσότερο πως και πάλι δεν ήμασταν συνεπείς με τον εαυτό
μας. Μα είμαστε καταδικασμένοι να μη μαθαίνουμε ποτέ και να
κατηγορούμε τον Χρόνο πως υπάρχει μόνο και μόνο για να σκοτώνει ό,τι
αγαπάμε. Όσες ώρες διαβάσματος και να διαθέτουμε, θα ξεκινήσουμε
τη μελέτη ένα βράδυ πριν. Δεν παραδεχόμαστε πόσο ερωτευμένοι
είμαστε με ένα άτομο παρά μόνο όταν κινδυνεύουμε να το χάσουμε
εντελώς. Και πόσο καιρό ξοδεύουμε στο σπίτι βυθισμένοι στην απραγία
μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, μετανιωμένοι που δεν είδαμε τους
φίλους μας την επομένη; Ξεκάθαρη περιφρόνηση απέναντι Του. Μόνο
όταν φτάσουμε στο ύστατο σημείο, στο σημείο εκείνο που λες όλα ή
τίποτα εμείς τα θέλουμε όλα. Και χαλάλι, κάθε φορά, ο χαμένος χρόνος.
450