“25th hour” project
Ηλιάνα Ρούτουλα | 14.12.2014
Κατεβαίνω τη σκάλα, τι δύσκολη μέρα ήταν η σημερινή και έχω και αυτό
το προαίσθημα όλη μέρα. Έξι μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά
που βρεθήκαμε και ακόμα είναι σαν να μην άλλαξε τίποτα. Μπαίνω στο
μετρό, κάθομαι, βάζω τα ακουστικά και κοιτώ έξω από το παράθυρο. Ο
αέρας χτυπά το πρόσωπό μου και σήμερα θέλω να κλάψω πιο πολύ από
κάθε άλλη φορά και δεν ξέρω γιατί. Γιατί γίναμε έτσι; Γιατί σταματήσαμε
να ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλο; Ένα μεγάλο γιατί. Τρείς στάσεις
πριν φτάσω και κάθομαι και παρατηρώ όσους βγαίνουν, όσους
μπαίνουν. Πρόσωπα χλωμά, μπουχτισμένα από τα προβλήματα που
θέλουν να ερωτευτούν, να ζήσουν και δεν μπορούν. Και τότε μπαίνεις
εσύ! Δεν με έχεις δει ακόμα αλλά δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου
από πάνω σου και τότε με κοιτάς και είναι σαν να περνάνε μπροστά μου
όλες οι εικόνες που ζήσαμε μαζί. Δεν θέλω να σου μιλήσω, δεν μπορώ,
δεν ξέρω τι να σου πω και πώς θα αντιδράσεις. Σηκώνομαι να κατέβω,
περνάω από μπροστά σου και εσύ με κοιτάς. Βγαίνω έξω, βάζω τα γυαλιά
του ηλίου και αρχίζω να κλαίω, να κλαίω χωρίς να μπορώ να σταματήσω
και να μην ξέρω το γιατί. Τι κάναμε και φτάσαμε ως εδώ, να ζούμε σαν
δύο άγνωστοι στην ίδια πόλη, χωρίς να λέμε ένα γεια; Ξυπνάω κοιτάζω
το ρολόι τέσσερεις παρά. Ούτε να κοιμηθώ δεν μπορώ, έξι μήνες
πέρασαν και ούτε ένα τηλέφωνο δεν μπορώ να σε π