“25th hour” project
Ασημίνα Ξηρογιάννη | 5.6.2014
[1] Στο περιθώριο της ζωής ανθίζουν τα ποιήματα.
[2] Κι όμως το περιθώριο είναι η αληθινή ζωή.
[3] Εκεί όπου ο χρόνος δεν ορίζεται.
[4] Και δεν πρέπει να κάνεις το λάθος
[5] να πεις τον αριθμό 24
[6] ή έστω να τον σκεφτείς.
[7] Τα ωραία έρχονται μετά:
[8] Όταν πέφτεις στο κενό του χρόνου,
[9] όταν ταλαντεύεσαι μαγικά ανάμεσα στο πάντα και το ποτέ,
[10] όταν αιωρείσαι πάνω από την λευκή κόλλα χαρτί,
[11] τότε αλλάζει ο μέσα σου ρυθμός.
[12] Και το εσωτερικό τοπίο φωτίζεται.
[13] Τότε η αμηχανία σου μοιραία γίνεται λέξη
[14] και η λέξη γίνεται στίχος.
[15] Στίχος που δεν χωρά σε μια συμβατική μέρα,
[16] που δεν μπορεί να κλειστεί μέσα σε 24 ώρες -αλίμονο![17] Το ξέρεις πια… Σε ένα άχρονο παρόν ανθίζουν τα ποιήματα.
[18] Όταν δεν είσαι αναγκασμένος να μετράς τις ώρες
[19] και να πρέπει να τις βγάζεις πάντα 24,
[20] όταν τολμάς να επινοήσεις μια δική σου ώρα,
[21] τη δική σου ώρα που θα ’ναι συνώνυμη της αιωνιότητας,
[22] που θ’ αποτελείται από άπειρα λεπτά και δευτερόλεπτα,
[23] άπειρα ερεθίσματα της ψυχής και της νόησης.
[24] Την ώρα που συνιστά τον δικό σου λόγο για το άρρητο.
[25] Την 25η Ώρα: την Ποίηση
44