“25th hour” project
Σπύρος Βολτάκης | 9.12.2014
Άκουσα πάλι αυτόν τον σπαστικό ήχο από το ξυπνητήρι μου. Το χτύπησα
με την παλάμη μου με τόσο μίσος σαν να είχε σκοτώσει άνθρωπο. Αν
μπορούσα, θα το είχα πετάξει κάτω από το μπαλκόνι να πάει να διαλυθεί.
Γύρισα από την άλλη μεριά του κρεβατιού. Είχα αλλά πέντε λεπτά ύπνου.
Τα νεύρα μου ήταν τεντωμένα, όπως κάθε πρωινό που έπρεπε να
σηκωθώ για τη δουλειά. Έριξα μια μπουνιά στον τοίχο. Κοίταξα το ρόλοι
ήταν επτά ακριβώς. Έβρισα από μέσα μου και σηκώθηκα. Πήγα στο
μπάνιο, κατούρησα. Έριξα νερό στα μούτρα μου. Κοίταξα τη φάτσα μου
στον καθρέφτη. Ήμουν σκατά. Μάλλον φταίνε τα χθεσινά κρασιά,
σκέφτηκα. Πήγα στην κουζίνα, έφαγα πρωινό και άρχισα να φτιάχνω
τον φραπέ μου. Πάντα έπινα καφέ πριν πάω στη δουλειά. Δεν ξέρω γιατί,
έτσι από συνήθεια σχεδόν μηχανικά. Είχα ακόμα τρελά νεύρα. Δεν ήθελα
με τίποτα να πάω να εργαστώ. Άνοιξα την τηλεόραση να ξεχαστώ λίγο.
Ρούφηξα τον καφέ μου. Έβρισα πάλι την άδικη τη μοίρα μου. Έβγαλα
από το ρολόι την μπαταρία, δεν μπορούσα να το ακούω άλλο, μου είχε
σπάσει τα νεύρα αυτό το τικ-τακ. Άρχισα να ντύνομαι σιγά-σιγά, γιατί είχε
περάσει και η ώρα. Δεν ήθελα να αργήσω, ποτέ δεν είχα αργήσει.
Φόρεσα τα ρούχα της δουλειάς, έκλεισα την τηλεόραση, πήρα τα κλειδιά
μου και βγήκα.
Ο ήλιος έλαμπε και σε έκαιγε λίγο, υπέροχη μέρα.
Τέτοιες μέρες θες μόνο ένα παγκάκι να κάθεσαι πάνω του και να
χαζέψεις τη μέρα. Απαγορεύεται να κάνεις κάτι παραπάνω, σκεφτόμουν,
ενώ εγώ πήγαινα για τη δουλειά μου. Μου ήρθε εντελώς ξαφνικά η
ιδέα, καθώς κατευθυνόμουν προς το μετρό. Δεν θα πάω στη δουλειά
σήμερα. Πήρα το τηλέφωνο και κάλεσα το αφεντικό μου. Του είπα
ψέματα ότι ήμουν άρρωστος, ότι είχα πυρετό και θα εμένα στο κρεβάτι
μου. Άλλαξα τον δρόμο μου και έφτασα στη στάση του τραμ. Τελικά, θα
πάω στην παραλία. Πήρα το τραμ και σε δέκα λεπτά βρισκόμουν στην
παραλία. Α, μύρισε ιώδιο! Επειδή ήταν αρκετά νωρίς, δεν είχε πολύ
κόσμο να κάνει βόλτα. Λίγοι και καλοί, σκέφτηκα. Άρχισα να περπατάω
στην άκρη της αποβάθρας χαζεύοντας τη θάλασσα που ήταν εν