“25th hour” project
παρατηρήσεις μου, τις σχετικές με το βιβλίο του. Στην αρχή έγραψα τα
θετικά (2 παρατηρήσεις) και μετά τα αρνητικά (13 παρατηρήσεις).
Ύστερα άρχισα να διαβάζω δυνατά όσα έγραψα μέχρι που έμαθα να τα
λέω απέξω κι ανακατωτά και στο τέλος άρχισα να προβάρω τον λόγο μου
μπροστά στον καθρέφτη και να τον διανθίζω και με τις κατάλληλες
κινήσεις. Μετά από λίγες ημέρες ήμουν έτοιμη, άλλωστε δεν ήθελα να
αφήσω να περάσει πολύς καιρός χωρίς να κινηθώ, γιατί φοβόμουν
μήπως ο Π. επηρεαζόταν από τους κόλακες και έχανε τον δρόμο του.
Ξημέρωσε Κυριακή. Η θερμοκρασία ήταν ιδανική για συναντήσεις.
Φυσούσε ένα ελαφρύ, ευχάριστο αεράκι και τα λευκά σύννεφα έτρεχαν
ξοπίσω το ένα από το άλλο. Φόρεσα ένα καλό φόρεμα, όχι τόσο καλό που
να μη ταιριάζει σε κυριακάτικο πρωινό αλλά αρκετά καλό ώστε να
τιμήσω τον αγαπημένο μου συγγραφέα. Στάθηκα στο απέναντι από το
σπίτι του πεζοδρόμιο. Ανάμεσα σε έναν κάδο σκουπιδιών και μια
νεραντζιά. Περίμενα υπομονετικά κρατώντας στα χέρια μου την «25η
ώρα». Δεν φορούσα ιδιαίτερα ψηλό τακούνι αλλά, καθώς ήμουν άμαθη,
και στο λίγο σύντομα κουράστηκα. Ένα νεράντζι έπεσε από το δέντρο και
προσγειώθηκε τόσο κοντά μου που ένιωσα να με πιτσιλά στην αριστερή
γάμπα. Μετά άνοιξε η πόρτα και ο Π. βγήκε στο απέναντι από εμένα
πεζοδρόμιο. Κρατούσε στα χέρια του ένα μωρό. Δεν ξέρω αν ήταν αγόρι
ή κορίτσι. Ήταν βρέφος και ίσα που διακρινόταν το κεφαλάκι του. Το
μωρό κοιμόταν γαληνεμένο. Ο Π. κατευθύνθηκε σε ένα μπλε,
οικογενειακό αυτοκίνητο. Άνοιξε την πίσω πόρτα και εναπόθεσε με
προσοχή το παιδί στο καθισματάκι του. Μετά έκανε τον γύρο του
αμαξιού, έκατσε στη θέση του οδηγού, έβαλε μπρος κι έφυγε. Πέταξα το
βιβλίο στον κάδο των σκουπιδιών και επέστρεψα στο σπίτι μου. Πέρασε
ένας μήνας από εκείνη την ημέρα. Στη λαϊκή είδα τον Π. να ψωνίζει
ντομάτες. Δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα. Τον πλησίασα από πίσω και μέσα
στην πολυκοσμία ψιθύρισα στο αυτί του: «Η 25η ώρα είναι το καλύτερο
βιβλίο του κόσμου». Γύρισε και με κοίταξε. Μέσα στα μάτια του
καθρεφτιζόταν το πρόσωπο ενός μωρού.
426