“25th hour” project
Μαρία Τσαντάρη | 25.11.2014
Την κοιτούσαν οι περαστικοί… κάθονταν και τη χάζευαν λες και ήταν
κούκλα.. και ήθελε τόσο να φωνάξει, να τους πει «Άνθρωπος είμαι! Δεν
έχετε ξαναδεί άνθρωπο να κλαίει;» Μα δεν είχε δύναμη… τα αναφιλητά
την έπνιγαν…
Ήθελε να φωνάξει βοήθεια, μα ένιωθε πως δεν την ακούει κανείς… κι ας
ήταν η πλατεία γεμάτη κόσμο..
Έκλαιγε με λυγμούς… έκλαιγε για όσα πέρασαν.. για τη ζωή της..
Μετρούσε πια 27 χρόνια ζωής… 27 ολόκληρα χρόνια.. χρόνια γεμάτα
στιγμές… κι όμως εκείνη τα ένιωθε άδεια..
Και ήταν τόσο νέα! Μα την ήξερε τη ζωή… Έτσι ήταν πάντα, ήξερε μονάχα
να παίρνει…
Και όσο σκεφτόταν, τόσο πιο πολύ έκλαιγε… και μέσα της ένα τεράστιο
γιατί… «Γιατί πάντα χάνουμε ότι αγαπάμε; Γιατί η ζωή είναι τόσο άδικη;
Γιατί δε μπορώ να είμαι ευτυχισμένη;»
Αναπάντητα γιατί βασάνιζαν το μυαλό της…
Και άρχισε να βρέχει… μα καθόλου δεν την ένοιαζε…
Δεν την ένοιαζε που την κοιτούσε ο κόσμος θαρρείς και ήταν τρελή.. έτσι
ήταν πάντοτε ο κόσμος, περίεργος…
Είναι και κάποιοι άνθρωποι που γεννήθηκαν για να ασχολούνται με τους
άλλους… Σαν να μην έχουν δική τους ζωή..
Δεν την ένοιαζε που βρεχόταν… πρώτη φορά ήταν; Θυμήθηκε τα παιδικά
της χρόνια.. τότε που έβρεχε και έτρεχε στους δρόμους.. έπινε το νερό
της βροχής και θαρρείς και ξεδιψούσε όλη η ζωή της…
Της άρεζε η βροχή… μπορούσε να κλαίει και να μην την καταλαβαίνει
κανείς… Τα δάκρυα ενώνονταν με τη βροχή και εκείνη τα έπαιρνε μαζί
της… και παρέσερνε μαζί όλον αυτό τον πόνο που υπήρχε σ’ αυτά.. Η
βροχή έχει μαγικές δυνάμεις! Φτάνουν μερικές σταγόνες στο πρόσωπό
σου και νιώθεις σαν πούπουλο! Σαν να μην υπακούς στο νόμο της
βαρύτητας.. Η βροχή καθαρίζει, ξεπλένει…
Και οι ώρες κυλούσαν… Και εκείνη έκλαιγε… δεν ήξερε πια γιατί… Είχε
μουδιάσει από το κρύο… δεν ένιωθε τα χέρια της.. έπεσε.. Και μετά όλα
414