“25th hour” project
«Άκου Έλσα, εγώ βλέπω και μεγάλο κακό. Όσοι θα γλεντήσετε μαζί, σε
μια βδομάδα θα κλαίτε πάλι μαζί».
«Με τίποτα δε θα με τρομάξεις, κι αν θέλεις να σε πάρω στα σοβαρά με
το φλιτζάνι σου, μην προσπαθείς να μου χαλάσεις την ευχάριστη
προσμονή ενός τέτοιου γάμου».
«Μακάρι να μην είναι όπως τα βλέπω, μα το ξέρεις, το φλιτζάνι εγώ δεν
το έχω για επάγγελμα. Με τούτα δω τα εσώρουχα προσπαθώ να βγάλω
το ψωμί μου. Χάρισμα και κατάρα μαζί είναι να λέω το φλιτζάνι και το
έχω κληρονομήσει από την οικογένεια της μάνας μου».
Δεν συνεχίστηκε η κουβέντα πάνω σ’ αυτό το θέμα. Λοξοδρόμησε,
άλλαξε ρότα και είπαν άλλα κι άλλα, μα η Φλωρεντία είχε κουρνιάσει
πίσω από ένα μαύρο σύννεφο και είχε στριμώξει εκεί την πληθωρικότητα
και τον αυθορμητισμό της. Τα μάτια της στυλώνονταν κάθε τόσο στο
υπερπέραν και ήταν μάλλον απούσα παρά παρούσα. Και είχε έρθει με
τόσο κέφι! Ακόμα κι όταν αγόρασε η Έλσα δύο κομπινεζόν και δυο
ζευγάρια μεταξωτές κάλτσες με ραφή, δεν μπόρεσε να χαμογελάσει από
καρδιάς. Γκριμάτσα της βγήκε. Χαιρέτησε, φιλήθηκαν κι έφυγε σκοτεινή
και προβληματισμένη. Η Έλσα από την άλλη, χαρούμενη που είδε τη φίλη
της μετά από καιρό, κι ευτυχισμένη με τα καινούργια της αποκτήματα,
έπλεε σε ροζ συννεφάκια με νταντελένια τελειώματα.
Πέμπτη! Οι δουλειές της τελευταίας στιγμής απαιτητικές, γιατί δεν
ετοιμαζόταν μόνον η οικογένεια της Έλσας για το γάμο. Το σπίτι της
νύφης βρισκόταν δίπλα στο δικό τους και μπαινόβγαιναν κι εκεί με χαρά,
προσμονή, αγωνία. Να γίνουν όλα στην εντέλεια. Από το πρωί, να
φροντίσουν τη νύφη, να την πειράξουν, να γελάσουν με την αμηχανία της
και την ευτυχία της.
«Βασούλα μου, είσαι πανέμορφη!»
«Και στα δικά σου, Χρύσα μου! Μακάρι κι εσύ να είσαι τόσο ευτυχισμένη
στη ζωή σου».
«Θα σε χάσω, καρδούλα μου, από δίπλα μου… Θα με ξεχάσεις; Θα
έρχεσαι να με βλέπεις ή θα σε απορροφήσει ο γάμος σου;»
«Μα τι είναι αυτά που λες, κουτούτσικο; Ξεχνιούνται τέτοιες φιλίες; Από
μωρά παίζουμε μαζί σε τούτην εδώ την αυλή».
412