“25th hour” project
άνθρωπος ποτέ δεν θα σταματήσει να ελπίζει πως θα φτάσει για να τον
λυτρώσει. Γιατί αν υπάρχει κάτι που μπορεί να κρατήσει ζωντανή την
ζέση του μυαλού και του κορμιού, αυτό είναι η πιο κρυφή του ελπίδα,
αυτή που μόνο τα μάτια μαρτυρούν και η γλώσσα δεν τολμά ποτέ της να
προφέρει, η διαρκής υπενθύμιση πως η ζωή είναι παρανοϊκή αν δεν
έχουμε να ισορροπήσουμε έστω και σε ένα μάτσο ελπίδες φρούδες. Στο
μεταίχμιο της περηφάνιας και της αχρειοσύνης μου δεν αντέχω να
παλέψω άλλο ενάντια στα ένστικτά και τις επιθυμίες μου. Θα σε κρατήσω
μέσα μου έστω και αν αυτό σημαίνει πως θα είσαι μια συνάντηση που
μόνο η μοίρα είναι ικανή να προγραμματίσει, σε μια στιγμή
απροσδιόριστη.
Υ.Γ: Τον χρόνο τελικά ποτέ δεν τον υπολογίζεις: παρελθόν, παρόν και
μέλλον, έξαφνα μέσα σε δυο μάτια τ’ αντικρίζεις και η ώρα είναι πάντα
25.
394