"25th hour" project | Page 388

“25th hour” project Άννα Πίστη | 10.11.2014 Μία φορά ο χρόνος ξεχείλισε και η μέρα απλώθηκε σε 25 ώρες. Εκείνη την φορά θυμάμαι, τα κάναμε όλα αργά. Αργά μιλούσαμε, αργά τρέχαμε, αργά γελούσαμε. Ήτανε σαν να μας είχες ράψει επάνω στον χρόνο και είχαμε πάρει τα μέτρα του.. Με τον καιρό μάλιστα, θυμάμαι, ακολούθησε και το περιβάλλον. Ο ήλιος ανέτειλε και έδυε πιο αργά, το νερό αργούσε να βράσει, τα κύματα της θάλασσας ήτανε λιγότερο ορμητικά. Ζούσαμε και ‘μεις πια πιο αργά, σκεφτόμασταν πιο αργά, και δεν μας ενοχλούσε. Σκεφτήκαμε θυμάμαι κάποια στιγμή να αλλάξουμε τα ρολόγια μας, αλλά είπαμε να το αφήσουμε για πιο μετά, αργότερα. Οι ζωές μας ήταν ίδιες, αλλά όχι τόσο γρήγορες. Λίγο περισσότερη νύχτα, λίγο περισσότερη μέρα, αλλά δεν το πολυκαταλαβαίναμε. Κάναμε τα ίδια που θα κάναμε και πριν, απλά με λίγη καθυστέρηση… Ώσπου, κάποια απ’ αυτές τις αργόσυρτες στιγμές, ήρθε ένας γέρος ωρολ