“25th hour” project
Κι οι ώρες περνούν και το τηλέφωνο δεν χτυπά. Τα τρένα περνούν αλλά
δεν μπαίνω σε κανένα. Και πάω μόνη σ’ εκείνην τη θεατρική παράσταση
γιατί πρέπει να «συνεχίσω τη ζωή μου». Και βγαίνω βόλτα μ’ εκείνο το
παιδί απ’ τη σχολή μου κι όλα πάνω του μου θυμίζουν Εκείνον που με
συμπλήρωνε…
Μα αυτός που με συμπλήρωνε κι είχε υποσχεθεί πως θα ’ναι εδώ στα
εύκολα και στα δύσκολα λείπει. Είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά. Μα η
σκέψη μου είναι εκεί 24 ώρες το 24ωρο. Και η δική του είναι σε μένα. Το
νιώθω. Αλλά δεν θέλει να μου δίνει ελπίδες. Δεν στέλνει ποτέ. Δεν ρωτά
τι κάνω.
Ποια ώρα θα ξανασμίξουμε; Κάπως πρέπει να την ονομάσω για να την
ξεχωρίζω απ’ τις υπόλοιπες ώρες. Την 25η ώρα.. Εκείνη είναι ώρα που
ουσιαστικά δεν υπάρχει και δεν μπορεί να προσδιορισθεί από κανέναν.
Την ορίζει κάποια ανώτερη δύναμη, που ονομάζεται Αγάπη και ενώνει
τις ψυχές που έχουν οριστεί από τη μοίρα να περπατούν στο ίδιο
μονοπάτι αιώνια…
361