“25th hour” project
Το αγαπημένο του χακί μπλουζάκι, αυτό που αχρηστεύτηκε από τους
ανεξίτηλους μαρκαδόρους που χρησιμοποιούσε στο σχολείο, τότε που
καταράστηκε την τεχνολογία και έπλεκε εγκώμια για την κιμωλία και τον
μαυροπίνακα, έδωσε άλλα δέκα μπαλώματα που συνδυάζονταν τέλεια
με τα μπαλώματα από την πορτοκαλί φθαρμένη μαξιλάρα του καναπέ.
Δυο τρία τετράγωνα μπαλώματα προήλθαν από το μποξεράκι του με τον
Τουίτι, αυτό που του χάρισε την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου, και
ξεχείλωσαν τα λάστιχά του κι αχρηστεύτηκε μετά.
Κι άλλο ένα τετράγωνο μπάλωμα κι άλλο ένα ρετάλι στη συνέχεια κι άλλο
ένα κι άλλο ένα… Μια τεράστια σκακιέρα με στιγμές ευτυχίας
φυλακισμένες στις ραφές και πιόνια τους ίδιους. Ρουά και Ρεν σε όλα τα
τετράγωνα των αναμνήσεων. Κι όλα αυτά για τέσσερις μήνες. Είχε
καλύψει σχεδόν το μισό πάπλωμα, είχε ραμμένες ήδη 12 σειρές επί 15
τετράγωνα η μια, ίσον 180 τετράγωνα μπαλώματα, πολύχρωμα,
χαρούμενα, σημαίνοντα με σημαινόμενα κωδικοποιημένα, που μόνο
αυτή κι αυτός, αυτός κι αυτή μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν.
Στον πέμπτο μήνα τής ζήτησε να χωρίσουν, ήθελε να σκεφτεί, λέει, τη
ζωή του. Κι αυτή τι θα γινόταν μόνη; Και με το πάπλωμα τι θα γινόταν;
Πώς θα συνέχιζε το πάτσγουορκ τώρα που είχε ήδη φθάσει στη μέση;
Έψαξε στα άλμπουμ να βρει παλιές φωτογραφίες τους. Διάλεξε κυρίως
τις ξέγνοιαστες φωτογραφίες του καλοκαιριού, εκεί όπου πόζαραν μαζί,
ανφάς μπροστά στην κάμερα. Μαζί να τρώνε παγωτό στο δρόμο προς το
λιμάνι, ποιος θυμάται σε ποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί, αυτός πάνω στο
γαϊδουράκι του γέρου χωρικού κι αυτή από κάτω να τον κοροϊδεύει, αυτή
με τα μαλλιά βρεγμένα κι αυτός με αλάτια στα γένια, αυτός κι αυτή εκεί
κι εκεί κι εκεί…
Με το μικρό ψαλιδάκι των νυχιών, αυτό με τις γυριστές μύτες, έκοψε
προσεκτικά το περίγραμμα του κεφαλιού του και εξαφάνισε το πρόσωπό
του από τις φωτογραφίες που είχαν μαζί. Πλαστικοποίησε την υπόλοιπη
φωτογραφία και έτσι έφτιαξε πάνω από δέκα πλαστικοποιημένα
μπαλώματα με ακέφαλο το σώμα του, το σώμα όπου πάνω του θα
ξεσπούσε αργότερα με τη βελόνα.
Σε 24 ώρες έπρεπε να εξαφανίσει κάθε ίχνος του. Ήταν φύσει
ψυχαναγκαστική έως και καταναγκαστική κι ήξερε ότι μόνο έτσι θα
μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή της αλώβητη. Με σύμμαχο την καφετιέρα
338