“25th hour” project
Κατερίνα Σαμψώνα | 12.10.2014
25η Ώρα. Ώρα να βγουν οι μάσκες. Η ώρα που το μυαλό κλειδώνει κάθε
ίχνος επίκτητης λογικής κάθε ηθικής. Είσαι εσύ, αλλά όχι ακριβώς εσύ.
Η ώρα που τα μάτια κλείνουν και το μυαλό επιλέγει τη δική του πορεία
ανάμεσα στη λογική και την παράνοια. Ελευθερία το ονομάζουν κάποιοι,
ασυδοσία οι πιο συντηρητικοί. Αυτοί που φοβούνται να ανακαλύψουν το
σκοτάδι που κρύβεται μέσα στο μυαλό τους.
25η Ώρα. Ξυπνάει και είναι ξαπλωμένη σε ένα παγκάκι. Νύχτα, σκοτάδι,
δυο φωτιές σε μεταλλικά βαρέλια τραβούν την προσοχή της και το
παιχνίδι αρχίζει.
Από το απέναντι σπίτι, δύο μάτια την παρατηρούν και την καλούν κοντά
τους. Ενώνει τα χέρια της με τα δικά του και μπαίνουν στο σπίτι. Στο
βάθος ακούει τη φωνή του David Byrne να ερμηνεύει με λυγμό το Gypsy
Woman.
Δευτερόλεπτα αργότερα βρίσκεται ανάμεσα σε κορμιά που χορεύουν.
Άνθρωποι που απολαμβάνουν την 25η Ώρα.
Γίνεται μια άμορφη μάζα μαζί με όλους εκείνους που μοιράζεται το ίδιο
μυστικό. Κανένα φραγμό.
Χέρια τη τυλίγουν και την καλώς ορίζουν στη δική τους 25η Ώρα.
Το ξημέρωμα τη βρίσκει ξανά ξαπλωμένη στο παγκάκι, με σκισμένα
ρούχα και κορμί σημαδεμένο. Σηκώνει το κεφάλι της και χαμογελάει.
«25η Ώρα» σκέφτεται.
She wakes up early every morning
Just to do her hair now
Because she cares yeah
Her day oh wouldn’t be right
Without her make up
She’s never without her makeup
She’s just like you and me
But she’s homeless, she’s homeless
As she stands there singing for money.
334