“25th hour” project
Αλήθεια τ’ αστέρια αν είχαν ήχο τι ήχο θα έβγαζαν; Ίσως κραυγής.
Σίγουρα θα έκαναν κρότο μεγάλο με τόσες ευχές που έχουν καταπιεί.
Βαραίνουνε και αυτά κάποια στιγμή και πέφτουνε.
Γάντζωσα το βλέμμα μου σε κάτι πιο σταθερό.
Σε μια πορτοκαλιά.
Αφέθηκα στον ήχο της.
Το θρόισμα των φύλλων της μ’ έκανε να χαμογελάσω.
Τέτοια μελωδία ούτε ο καλύτερος συνθέτης του πλανήτη δεν μπορεί να
δημιουργήσει.
Και το άρωμα, ναι το άρωμα της πορτοκαλιάς που ξύπνησε όλες τις
κοιμισμένες μου αισθήσεις, και αυτό, ούτε στα ακριβότερα αρώματα δεν
το βρίσκεις.
Και όλα αυτά ήταν ομολογώ όμορφα, πολύ όμορφα.
Και πίστεψα πως αυτός είναι ο ήχος της σιωπής μα έκανα λάθος.
Γιατί η σιωπή δεν έχει ήχο, κάνει μόνο θόρυβο, εκ των έσω.
Δυνατή φωνή, κάποιες φορές εκκωφαντική, κάποιες άλλες απαλή.
Είναι η φωνή του εαυτού. Του δικού μου, του δικού σου αλλά πάντα του
εαυτού.
Μακάριοι εκείνοι που κατάφεραν και άκουσαν χωρίς φόβο την σιωπή
τους!
333