“25th hour” project
Βασιλική Καμαριώτου | 7.10.2014
Ο χρόνος, το αλησμόνητο δημιούργημα των ανθρώπων, το δήθεν πιο
μεγαλοφυές και αποτελεσματικό μέσα στο οποίο επιτυχώς
παγιδεύτηκαν. Είκοσι τέσσερις άψυχες ώρες που ανακυκλώνονται
ανυποψίαστα μέσα σε κάθε λογής χρονόμετρα και λικνίζονται αέναα
γύρω από τον Ήλιο και τη σελήνη με σταθερούς βηματισμούς, ίδιας
απόστασης αηδιαστικά τέλεια μετρημένης και τεμαχισμένης ισάριθμα.
Και η γη να γυρίζει αργά, ψιθυριστά και υπάκουα… Οι άνθρωποι
σκορπίζονται στους δρόμους με το πρώτο φως της ημέρας για να
προλάβουν τη δουλειά, το σχολείο, την τράπεζα. Σουρουπώνει και πάλι
τρέχουν να αδράξουν το τελευταίο τυχόν εισιτήριο της συναυλίας, μια
καλή θέση σε μπαρ, ένα εφημερεύον νοσοκομείο ή έναν ελεύθερο χώρο
να σταθμεύσουν το πολύβουο αμάξι τους. Ιδού, λοιπόν, τι απόμεινε
αποδεσμευμένο από το χρόνο, οι αλάνες στάθμευσης και τα γκρίζα
εγκαταλελειμμένα κτίρια. Οι ώρες δεν δαμάζονται. Έρχονται για να
φύγουν. Το παρόν διαρκεί λιγότερο από μια βιαστική στιγμή, το
παρελθόν διογκώνεται συνεχώς και το μέλλον για πάντα μακρινό και
αμφίβολο. Και η γη γυρίζει αργά, ψιθυριστά και υπάκουα… Η
ανθρωπότητα μετατρέπεται σε ρομποτικά μηχανήματα υψηλών
προδιαγραφών. Οι είκοσι τέσσερις ώρες περιστρέφονται ανύποπτα γύρω
από την ανατολή και τη δύση. Ο κόσμος αιχμαλωτίζεται στους δείκτες και
αργοπεθαίνει, καθώς η ανάσα του σβήνει στον κρότο κάθε
δευτερολέπτου. Ανάμεσα στους δείκτες τυλίχθηκε η κορδέλα του έρωτα
και εν μία νυκτί αποτεφρώθηκε το φλογερό της δέρμα. Το γέλιο έσβησε
και οι μηχανές έπαψαν να αισθάνονται. Η ταχύτητα στο ταχύμετρο
αυξάνεται με ιλιγγιώδη ρυθμό και όλοι αποζητούν μία παραπάνω ώρα.
Η εικοστή πέμπτη ώρα που αναζητούν υπάρχει κρυμμένη σε μια
ξεχασμένη φωτογραφία ή ένα χρησιμοποιημένο κρασοπότηρο, ένα
ξεφτισμέν