“25th hour” project
Το επόμενο πρωί ξύπνησα με την αίσθηση πως όλη η χθεσινή νύχτα ήταν
ένα όνειρο και τίποτα παραπάνω. Κι όταν εξιστόρησα στην Άννα και στην
Κατερίνα τι είδα με διαβεβαίωσαν. Αλλά ήρθε η επόμενη νύχτα όπου στις
δώδεκα ακριβώς το βράδυ κι ενώ είχα ήδη αποκοιμηθεί, ξύπνησα από
έναν ήχο που ερχόταν από το παράθυρο μου. Πριν πάω, κοίταξα το ρολόι.
Ήταν 24:02. Πλησίασα στο παράθυρο κι όταν το άνοιξα δεν μπόρεσα να
καταλάβω τι ήταν αυτό που προκαλούσε τον θόρυβο ως που κοίταξα
στην γωνία στο περβάζι και είδα έναν μικροσκοπικό άνδρα, μόλις μερικά
εκατοστά να με κοιτά.
-
Γεια. Του έκανα σχεδόν καρδιοχτυπώντας.
Σωστά, μπορείς
απογοητευμένος.
να
με
δεις.
Μου
απάντησε
κάπως
Τι είσαι; Τι συμβαίνει; Τον ρώτησα ενώ στο μυαλό μου τρέχανε
εκατομμύρια ερωτήσεις που θα μπορούσα να του κάνω.
Είμαι ένας εργάτης. Τίποτε παραπάνω. Δεν χρειάζεται να
ανησυχείς, ούτε να φοβηθείς με τα όσα είδες και θα δεις για λίγο καιρό.
Δεν διατρέχεις κανένα κίνδυνο απολύτως.
-
Κίνδυνο; Τι συμβαίνει;
Το σημείο αυτό, το δωμάτιο σου κι εσύ έχετε επιλεχθεί για να
γίνετε ένας φάρος μεταξύ δυο διαστάσεων. Συνήθως αυτό δεν συ