"25th hour" project | Page 304

“25th hour” project Γιώτα Δ. Τσιλίκη | 24.9.2014 Ακολουθούσε τη γυναίκα κατά πόδας. Είχε εδώ και ώρα ασυναίσθητα αρχίσει να περπατά πίσω της. Από την ώρα που την είδε να ξεπροβάλει στη γωνία μαγεύτηκε. Το κατακίτρινο ταγιέρ, της ταίριαζε τόσο πολύ που αναδείκνυε τη θηλυκότητά της χωρίς να κραυγάζει. Την ακολουθούσε όπως η μέλισσα το λουλούδι όντας σίγουρος πως δεν τον είχε καταλάβει αφού κρατούσε μια απόσταση ασφαλείας. Τίποτα, τίποτα απολύτως δεν υπήρχε μέσα στο μυαλό του εκτός από αυτήν την κινούμενη εικόνα. Είχε τόσο αδειάσει μέσα του που τώρα αυτή η αίσθηση πλήρωσης τον ευχαριστούσε όσο και όταν συνέβαινε το ανάποδο. Δεν έμπαινε καν στη διαδικασία να σκεφτεί αν ένα παρόμοιο αγλάισμα του είχε δημιουργήσει στο παρελθόν τέτοια ευφορία. Η κίνηση των αυτοκινήτων μέσα στην πολύβουη πόλη δεν υπήρχε γι’ αυτόν, ούτε τα καυσαέρια, ούτε οι φωνές των μικροπωλητών, ούτε καν ο ουρανός που στεφάνωνε με μια γαλάζια αστραφτερή αχλή το γκρίζο των ψηλών κτηρίων. H σχεδόν ορατή οσμή του σώματός της, τον οδηγούσε σε ατέρμονα ζιγκ ζαγκ μέσα σε παρόδους, έξω από βιτρίνες και δρόμους που ως τώρα δεν είχε ποτέ διασχίσει. Τα πόδια του δεν ένιωθαν κούραση, μόνο μια ανάγκη κίνησης που ξεκινούσε από τις φτέρνες και έφτανε ως πάνω στα λαγόνια. Μια δύναμη ξένη τον ωθούσε να κινεί όλους τους μύες του, κάνοντας το σώμα του να περπατά ανάλαφρα σαν να χορεύει. Τα χέρια του συμμετείχαν στη χορογραφία διαλέγοντας ένα φρούτο από τον πάγκο του πλανόδιου ή χαϊδεύοντας ένα λουλούδι στο σκονισμένο παρτέρι. Κάπου κάπου τίναζε το πέτο του σακακιού του ή έστρωνε τα ατίθασα μαλλιά του για να έχει καθαρό οπτικό πεδίο. Πόσο είχε περπατήσει δεν ήξερε, αυτό που ήξερε ήταν πως το φως είχε αλλάξει και το γυναικείο σώμα με το κίτρινο ταγιέρ τώρα του φαινόταν ακόμα πιο όμορφο. Ήταν κάτι παρόμοιο με τα εκπαιδευτικά βίντεο στα οποία βλέπεις σε αργή κίνηση ένα λουλούδι να ανοίγει με την ανατολή του Ήλιου και σιγά σιγά να φτάνει στην πλήρη άνθισή του. Η γυναίκα με τα κίτρινα είχε καθίσει σε μια μεταλλική καρέκλα για να φάει παγωτό. Εκείνος, ίδιο έντομο που δεν μπορούσε να ξεφύγει από τον ιστό της, την είχε μιμηθεί διαλέγοντας ένα τραπέζι δίπλα και πίσω της ώστε να τη βλέπει χωρίς να ενοχλεί. Παρήγγειλε καφέ και παγωτό υπολογίζοντας ότι μετά από τόσο περπάτημα θα είχε την ευκαιρία μιας 304