“25th hour” project
Κατερίνα Ζωντανού | 22.9.2014
Ο διευθυντής ήταν σαφής.
«Ή μειώσεις μισθών ή αυξήσεις ωραρίου», είπε.
Φυσικά ενδιαφερθήκαμε για τις αυξήσεις.
«Η εταιρεία απαιτεί αφοσίωση, αν ζει αυτή θα ζείτε και εσείς. Γι’ αυτό
πρέπει να εργάζεστε νυχθημερόν».
«Σχήμα λόγου», σκέφτηκα.
«Αυτό θα είναι το νέο ωράριο. Νυχθημερόν!» επανέλαβε.
«Τι;» πετάχτηκε η Ζωή.
«Διαμαρτυρίες! Ανεύθυνες διαμαρτυρίες!» χλεύασε ο Μυστακίδης. «Για
βρείτε μου εσείς μια άλλη λύση, παρακαλώ».
«Είναι παρανοϊκό!» συνέχισε η Ζωή. «24 ώρες το εικοσιτετράωρο!»
«Όχι, αγαπητή μου. 25 ώρες το εικοσιπεντάωρο!»
«Τι;» πετάχτηκα κι εγώ.
Δεν είχα πρόθεση να διαμαρτυρηθώ ανεύθυνα, αλλά με ξάφνιασε ο
νεολογισμός του.
«Η μόνη ορθολογική λύση είναι το 25ωρο. Για βάλ’ τα κάτω εσύ που είσαι
και μαθηματικός να δεις, βγαίνω αλλιώς;»
Ξεκίνησα να τα βάλω κάτω με προσοχή, αλλά με πρόφτασε η Ζωή.
«Βγαίνεις!» του είπε αγριεμένη και έφυγε βροντώντας την πόρτα.
Πότε πρόλαβε και τα έβαλε κάτω δεν ξέρω. Όχι ότι ήθελε και κανένα
φοβερό υπολογισμό, και ένας πρωτοετής θα τα κατάφερνε, αλλά τέτοια
ταχύτητα… «Η εμπειρία», σκέφτηκα. Η Ζωή έχει μεγάλη εμπειρία στις
εταιρείες.
«Εσύ είσαι ορθολογιστής και κατανοείς», μου είπε ήρεμα.
«Ναι αλλά δεν υπάρχει 25ωρο, κύριε διευθυντά. Το ημερονύκτιο είναι
24ωρο…»
«Κακώς! Πολύ κακώς!» θύμωσε. «Δεν υπάρχει καμιά λογική σε αυτό.
Είναι κατάλοιπο του παλαιοκομματισμού.»
296