“25th hour” project
αδιαφορώντας για το τι έλεγε. Όταν ήταν ευδιάθετος μιλούσε
ακατάπαυστα και όταν όλα ήταν υπό πλήρη έλεγχο τότε ήταν βαρύς
αμίλητος με την ικανοποίηση της επιτυχίας να είναι ζωγραφισμένη στα
μάτια του.
Εκείνη όμως είχε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό και είχε αποκωδικοποιήσει
σε μεγάλο βαθμό την γλώσσα του σώματός του και πίστευε πως είχε
αρχίσει πλέον και τον διάβαζε σαν ένα βιβλίο.
Όταν μιλούσε σε κάποιον, χωρίς αποτέλεσμα, τσαντιζόταν (που έπεφταν
τα λόγια του στο κενό) και για να κρύψει την τσαντίλα του και την
αμηχανία του έβγαζε το κομπολόι - από κέρατο βοδιού - από την τσέπη
του, καλή ώρα όπως τώρα.
«Δεν σε πείραξε τόσο το αγορίνα όσο το ότι έχεις δίκιο…»
Αιφνιδιάστηκε.
Δεν το περίμενε.
Είχε καταφέρει και είχε πείσει τον εαυτό του να τσαντιστεί για το
«αγορίνα» ενώ η αιτία της οργής του ήταν άλλη.
Τον είχε ρίξει στο καναβάτσο.
Μια τακτική που τον είχε σώσει αρκετές φορές τον είχε προδώσει τόσο
απλά.
Πάντα μετέφερε το κέντρο βάρους έτσι ώστε ποτέ κανείς να μην μπορεί
να καταλάβει τι έχει μέσα στο μυαλό του.
Δεν το έκανε για να κρυφτεί, κάθε άλλο. Απλά δεν του άρεσε να
αποκαλύπτεται εύκολα.
Τώρα όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα εκτός από το να αποδεχτεί την
ήττα του.
«Πες το κι έτσι…», της είπε σε ήπιο τόνο.
«Καταλαβαίνεις όμως τον λόγο;», συνέχισε.
Ήταν οι δυο τους στο bar, η σερβιτόρα τους σκούπιζε τα τραπέζια και
τους κοιτούσε με μισό μάτι σαν να τους έλεγε:
«Εσείς πότε έχετε σκοπό να ξεκουμπιστείτε;»
291