“25th hour” project
Eva Saga | 7.9.2014
Για να την δοκιμάσει μια μέρα η Βούλα, έφυγε από το σπίτι νωρίς, προτού
ξυπνήσουν όλοι και την αποζητήσουν. Βέβαια δεν την ένοιαζε να την
αποζητήσουν όλοι, βασικά δεν την ένοιαζε να την ψάξει κανείς άλλος
πέρα από εκείνη. Την μάνα. Την μάνα της.
Κάποτε της είχε πει κάποιος που δεν συμπαθούσε και ιδιαίτερα πως τα
όρια μιας μάνας είναι διαρκώς επεκτεινόμενα. Αυτό ήθελε να δοκιμάσει
διασκεδάζοντας την θλίψη της, επιβεβαιώνοντας συναισθήματα χρόνων,
σιγουρεύοντας αποφάσεις, όλα μεμιάς.
Έκρυψε τα δεκαεννιά της χρόνια στο φαρδύ, μαύρο φουστάνι, εκείνο
που έκρυβε τα πόδια της και την έδειχνε σαν να αιωρείται πάνω στα
πεζοδρόμια και πήρε το χιλιοπερπατημένο δρόμο για οπουδήποτε. Αν
την ρωτούσες εκείνη την ώρα για το που ήθελε να πάει, πιθανότατα θ’
απαντούσε «στο διάολο», αν και μέσα της διατηρούσε μια μικρή
βεβαιότητα πως ήταν ήδη εκεί.
Τόσα πολλά τσαλίμια από μικρή δεν έκανε, ησύχαζε μονάχη τους φόβους
της, σαν την πετρούλα που όπου την έβαζες στέκον