“25th hour” project
Στέργιος Φουρκιώτης | 23.5.2014
Τώρα είμαι εδώ. Νύχτα. Όπως πάντα. Μόνος στο μπαρ.
Αφουγκραζόμενος το κενό που αλυχτά μέσα μου, παραμένοντας
ακίνητος, να αναμένω το πέρας του χρόνου. Εγώ όπως άλλοτε, γυμνός
από την επίκτητη ανάγκη της κατάκτησης του είδους, ακούγοντας τη
μουσική σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Κατά βάση θλιμμένος, βασιλιάς της θλίψης, παρατηρώ μέσα από το
μυωπικό φακό μου μία νύχτα χωρίς φωνές, στην αυγή κάθε απώλειας
ειρμού, το νόημα που διαφεύγει από ανοιχτά πρόσωπα γεμάτα από τις
ενοχές της μέρας που θα ‘ρθει.
Στο διάστημα που προηγήθηκε, απογοήτευσα κι απογοητεύτηκα, πόνεσα
και με πόνεσαν, μέχρι που μπλόκαρα τον πόθο ώστε να πάψει να με
αναζητά τις στιγμές της απόγνωσης.
Δεν έχω χώρο, τελικά, για αμφιταλαντεύσεις: σε θέλω, με θέλεις,
βρισκόμαστε. Μακριά από την παλινδρόμηση της τρελής, ή του γιατρού
όπως συχνά σου αρέσει να λες, ερωτευόμαστε. Εγώ με το κλείδωμά μου
κι ε