“25th hour” project
Χάρης Γεωργάκης | 4.9.2014
Κουδούνισμα. Σήκωσε το τηλέφωνο με το χαμόγελο ακόμη. Δεν της
έλειπε η απορία για την ξαφνική διακοπή της διασκέδασής της. Ένα γεια
σου, τι κάνεις στο πρόσωπο της άλλης γραμμής και μετά σιωπή. Απλώς
μια φωνή, ένα άκουσμα. Και άχνα καμιά από μέρους της.
Ένα πρόσωπο να αλλάζει μονομιάς τόσες εκφράσεις. Συσπάσεις
προσώπου, ανάποδο το χαμόγελο. Για τα νέα που δεν περίμενε. Που
όνειρο νόμιζε ότι ζούσε, μα ο εφιάλτης μεγάλωνε, πιο ξένος στα αυτιά
και τα μάτια της. Κατέβασε το ακουστικό και ξέσπασε. Χωμένο το κεφάλι,
τα χέρια τυλιγμένα γύρω του. Δεν μπορείς να αντέξεις κάποιος να φεύγει.
Πιο εγωιστικά, κάποιος να σε αφήνει πίσω. Μόνο αναφιλητά.
Για το αντίο που δεν πρόλαβε να πει. Τα σ’ αγαπώ που χρόνια μέσα της
κρατούσε, μα ο εγωισμός δεν έδινε πάτημα να εκφραστεί, δεν μπορούσε.
Ένα συγνώμη που δεν είχε δεχτεί. Η υπεροψία δεν σε αφήνει να δείξεις
την ανθρωπιά που πρέπει. Τις αγκαλιές που λησμόνησε να δώσει, γιατί
βιαζόταν να χαθεί σε άλλες μίζερες περιπέτειες. Και τώρα δάκρυα, για τις
στιγμές που δεν είχε βρει, να πράξει μεμιάς όσα είχε αποφύγει. Αυτή η
έξτρα στο 24ωρο, πριν το ρολόι αλλάξει μέρα, μήνα, χρόνο. Όταν νόμιζε
πως οι ευκαιρίες θα έρθουν ξανά όπως φεύγουν. Δεν υπολόγιζε ότι
κάποτε εξαλείφονται.
Σε αυτό το σύνολο λεπτών, να χωρέσει όλα τα πρέπει και τα μη, όλα τα
δεν μπορώ ή βαριέμαι. Τότε που δεν κατηγορούσε τον εαυτό της. Μα
τώρα μαράζωνε. Για αυτή την 25η ώρα, τώρα είχε χαθεί στο μελανό
κόσμο της θλίψης της.
249