“25th hour” project
Χρυσάνθη Δρακομαθιουλάκη | 2.9.2014
Όλα κι όλα μια κουκέτα και δυο κόκκινα σεντόνια. Όχι κόκκινο αυτό που
λένε του πάθους. Κόκκινο που θύμιζε ζεστό σπιτικό. Αυτό που έλειπε
δηλαδή.
Εκεί πήγαινε στα δύσκολα. Κουκουλωνόταν με το σεντόνι κι έκανε πως
κοιμόταν. Το ‘χε ανακαλύψει από μικρή αυτό το κόλπο. Μεσ’ απ’ το
σεντόνι έβλεπε τι γινόταν. Κι άκουγε. Σκόρπιες λέξεις που προσπαθούσε
να τις συναρμολογήσει σε νόημα. Ή ολόκληρες προτάσεις καμιά φορά.
Ό,τι δεν ήθελαν ν’ ακούσει - ναι, ώρες ώρες θύμιζε αγρίμι. Μα η μοναξιά
σε αγριεύει.
Όχι πως εκεί δεν ένιωθε μοναξιά. Μα δραπέτευε κιόλας. Γινόταν το
καταφύγιό της. Κι όταν ερχόταν ο πόνος του μυαλού την έβρισκε ο ύπνος.
Ησύχαζε.
Μπορεί να μην ήταν κάθε μέρα. Μπορεί να ‘ταν μια στο τόσο ή και πολύ
σπάνια πια που κατέφευγε στο κουκετάκι. Πάντα ήταν όμως η εικοστή
πέμπτη ώρα. Ακόμα δεν ήξερε -δεν το ‘χε ξεκαθαρίσει- αν ήταν τότε που
προσπαθούσε να ταιριάξει λέξεις ή τότε που τα βλέφαρα συμμαχούσαν
στη λύτρωσή της. Μα σίγουρα ήταν η εικοστή πέμπτη ώρα.
246