“25th hour” project
Φαίνεται να ‘χεις πληγωθεί πολύ….. Δεν σου πέρασε από το μυαλό
να την εκδικηθείς;
Μου πέρασε…. Ξέρω πράγματα που μπορούν να της κάνουν κακό.
Αλλά αυτός είναι ο πιο μπανάλ και ηλίθιος τρόπος να κάνεις κακό σε
κάποιον. ….. Σκέφτηκα επίσης να την εκδικηθώ κάνοντας της όλα της τα
χατίρια … Να την κάνω να νιώθει ωραία λέγοντας της τα ψέματα που θα
‘θελε ν΄ ακούσει… Να της γίνω τόσο απαραίτητος, ανταποκρινόμενος
απολύτως στα καπρίτσια της, που να μένει μαζί μου μόνο και μόνο γιατί
κανείς άλλος δεν θα της έδινε τόσο εύκολα αυτά που θα της έδινα εγώ….
Αλλά… θα ‘μουν ένας ακόμα άνδρας ανάμεσα σε άλλους… κι αποφάσισα
ότι δεν θα το άντεχα… Έτσι έβγαλα το σφουγγαράκι και προσπάθησα να
τα σβήσω όλα. Κατέστρεψα όλα όσα έκανα γι’ αυτή.…. Όσα τουλάχιστον
μπορούσα να καταστρέψω…. Έφυγε.. Αλλά δεν πήρε τίποτα δικό μου
μαζί της, σαν λάφυρο. Μόνο κάποιες αναμνήσεις που κι αυτές κάποτε θα
ξεχαστούν. Επιθυμούσα να βγω τελείως απ’ τη ζωή της. Ακόμα κι από τη
μνήμη της. Κι αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα ‘σβηνα κάθε
ίχνος το οποίο θα μπορούσε έστω κι αόριστα να υπονοεί, όχι να θυμίζει,
να δημιουργεί, έστω, κάποια μικρή υποψία, ότι όλα αυτά συνέβησαν
κάποτε…….. Η πραγματική όμως εκδίκηση δεν ήταν αυτή, αλλά το
γεγονός ότι παρ΄ όλα αυτά, τελικά, την συγχώρεσα………
Μεσολάβησαν κάποια δευτερόλεπτα σιωπής.
-
Ευχαριστώ για τον καφέ, είπε και σηκώθηκε.
Πήρε το καπέλο του από το διπλανό κάθισμα και με χαιρέτησε χωρίς να
μου δώσει το χέρι του, με μια ελαφριά κάμψη του κεφαλιού. Δεν
σηκώθηκα. Έμεινα στη θέση μου. Αυτός κατευθύνθηκε προς την
εξώπορτα. Πρώτα είδα την πόρτα ν΄ ανοίγει και μετά την άκουσα να
κλείνει….
Δυο λεπτά αργότερα συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε πόρτα στον τοίχο,
σ΄ αυτή την πλευρά του δωματίου. Κι όμως το φλιτζάνι του καφέ ήταν
εκεί. Και στο τασάκι υπήρχαν γόπες τσιγάρων Καρέλια που δεν καπνίζω
εγώ.
243