"25th hour" project | Page 240

“25th hour” project Νίκος Γιαννόπουλος | 31.8.2014 «Ήμουν η ύπαρξη σου και θανατώνοντας με. Δεστο σ΄ αυτή την εικόνα, που είναι η δική σου εικόνα, πόσο ολοκληρωτικά σκότωσες τον εαυτό σου.» Edgar Allan Poe - Καφέ ή… κάτι πιο δυνατό; Τζιν, ας πούμε. - Καφέ, ευχαριστώ. Είναι ακόμα νωρίς για να πιώ. - Λοιπόν; Σε τι θα μπορούσα να σας βοηθήσω; Να με βοηθήσεις;… Ήρθα να σε γνωρίσω. Μου ‘χει μιλήσει για σένα….. Ξέρω επίσης ότι εδώ και αρκετό καιρό αρνείσαι να την δεις…. Αρνείσαι να της μιλήσεις. - Αλήθεια είναι. Αλλά σε τι θα σας είναι χρήσιμο να το ξέρετε; Μ΄ αρέσει να μαθαίνω για το παρελθόν κάποιων προσώπων. Πέστο νοσηρότητα.. αν θέλεις. Είναι νοσηρότητα. Αλλά σας καταλαβαίνω. Κι εγώ κάποτε είχα τέτοιου είδους νοσηρότητα ….Το αστείο είναι ότι εγώ ρωτούσα την ίδια. Μου τα ‘λεγε χαρτί και καλαμάρι κι υπέφερα…. - Τη μισείς; Τώρα την έχω συγχωρήσει. Πριν λίγο καιρό την κατηγορούσα. Όχι στους άλλους, φυσικά. Στον εαυτό μου…. Αλλ’ αργότερα ανακάλυψα πως υπάρχει μια σκληρότητα όταν συγχωρείς αυτόν που σε πλήγωσε. Κατά κάποιο τρόπο παρατείνεις το αίσθημα της ενοχής του. - Δεν καταλαβαίνω… Είναι γιατί ίσως ποτέ δεν πονέσατε αρκετά για να καταλάβετε ή για να συγχωρήσετε. Αμφιβάλλω, άλλωστε, αν κι αυτή καταλαβαίνει… - Ήσασταν όμως αρκετό καιρό μαζί. Όπως το δει κανείς. Δε λέω, περάσαμε αρκετούς μήνες μαζί. Τη γνώρισα πέρσι το καλοκαίρι… Αλήθει