"25th hour" project | Page 237

“25th hour” project Σημείο αναφοράς στην Εθνική γιορτή των Γάλλων. 14 Ιουλίου η πτώση της Βαστίλης. Είναι εθελοντής όμηρος της ιστορίας. Το μάθημα που λάτρευε περισσότερο στο λύκειο. Μυρίζει τον αέρα της πόλης που σαν χάδι ακουμπά πάνω του. Μπορεί να πει το ίδιο για εκείνη. Μια γυναίκα συνταξιδιώτης. Την κουβαλά γνωστή - άγνωστη μαζί του. Της δείχνει το δικό του Παρίσι. Και ας μην την έχει συναντήσει ποτέ. Ένα μήνυμα. Αίτημα φιλίας. Μια φωτογραφία προφίλ. Χωρίς λεπτομέρεια. Μηνύματα. Πάντα μετά τα μεσάνυχτα. Πλέουν χωρίς άγκυρα να τα συγκρατεί. Φυτρώνουν εικόνες και αρώματα μέσα τους. Σαν λιμάνι τις κρατούν. Της αρέσει να περιποιείται τον εαυτό της. Μια σκηνή από τα παιδικά της χρόνια. Η γιαγιά της είχε ένα μικρό κήπο στο σπίτι της. Θυμάται την ευλάβεια που διέκρινε τις κινήσεις της γιαγιάς στον μικρό αυτό χώρο. Γελά. Με πολύ σπουδή φροντίζει το σώμα της. Τυχερή γυναίκα. Λεπτή, με όμορφα μακριά άκρα και μελαχρινή χαίτη. Ένα όμορφο πέρασμα από χρόνο σε χρόνο ντύνει με αυτοπεποίθηση τους μοναχικούς διάλογους της. Έχει χρωματίσει τα δάχτυλα της. Έχει αλείψει με κρέμα όλο της το σώμα μετά από μια ακόμη ημέρα στην παραλία. Μια ταραχή θα το έλεγες και ενθουσιασμό απλώθηκε μέσα της. Ξανά. Απόψε. Ένα ακόμη βράδυ. Μηνύματα. Εκείνος. Δεν ξέρει ποιος είναι αλλά μαθαίνει από κάθε λέξη του. Διψασμένη. Όπως εκείνη την εποχή που η αθωότητα ξεπερνά τα θέλω σου. Γυναίκα. Τολμηρή. Όπως αυτές που χρίζονται ιππότες στο κυνήγι του ύψιστου ιδανικού. Τυχερή. Γνώρισε ένα τέτοιο. Έζησε στην αιχμή του χρόνου. Εκεί που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τολμούν μπροστά στο φόβο της απώλειας. Την βίωσε. Μαρτύρησε. Μπορεί να χαμογελά. Επιβίωσε. Το κόκκινο σημάδι στην οθόνη πριν γίνει επώνυμο ξέρει πως είναι δικό του. Δεν μπορεί να τη δει μέσα στο λινό λευκό της φόρεμα. Χωρίς μακιγιάζ. Μια πλεξούδα στο πλάι η χαίτη της. Ένα χαμόγελο φωτεινό υποδέχεται τις λέξεις του. Της γράφει για τη Δύση. Έχει βουτήξει μέσα της; Την ανακάλυψε; Σημάδια. Ανατριχιάζει. Γυρίζει στο προφίλ του να τον δει. Μια φωτογραφία. Κάποτε σε αυτή τη χρονιά. Αυτό το πρόσωπο. Ένας άνδρας όμορφος. Με το χαμόγελο του γενναιόδωρο να τη φορτώνει θέλω. 237