"25th hour" project | Page 228

“25th hour” project Μάνος Βακόνδιος | 27.8.2014 Περίεργο βράδυ και αυτό. Όπως όλα, άλλωστε, αυτούς τους έξι μήνες που βρίσκεται εδώ. Σε 12 μέρες θα φύγει, θα επιστρέψει στην Ελλάδα. Συχνά αναλογίζεται την στιγμή που θα πει: « Remember me guys.. One day we will meet again». Μάλλον αυτό είναι το τίμημα του να μένεις για κάποιο καιρό στο εξωτερικό. Γνωρίζεις ανθρώπους, ή καλύτερα γνωρίζεις τον άνθρωπο σε όλες τις εκφάνσεις του μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα τον αποχαιρετήσεις. Σε αυτή την περίπτωση ο χρόνος που επιμένει να κυλά βιαστικά, δεν είναι σύμμαχος κανενός. Εδώ κι αρκετή ώρα είχε σουρουπώσει. Στεκόταν στην αυλή του σπιτιού του και κοιτούσε τον γκρίζο ουρανό του Παρισιού, ενώ ένα ανέμελο αεράκι δρόσιζε τις όποιες σκέψεις του. Συνήθως τέτοια ώρα, τις προηγούμενες μέρες, παρατηρούσε τα σύννεφα που με το βαθύ μωβ χρώμα τους θύμιζαν κάποιον ιμπρεσσιονιστικό πίνακα. Αυτές οι απαλές πινελιές της φύσης μετέτρεπαν ολόκληρη την πόλη σε ζωγραφικό έργο, εμπνευσμένο από τις ενδόμυχες σκέψεις του κάθε ανθρώπου που την έχει επισκεφτεί ή ζήσει. Τώρα, χαμένος σε σκέψεις οι οποίες του προκαλούσαν πονοκέφαλο, επανήλθε στην πραγματικότητα όταν άκουσε τη γνώριμη φωνή του Γερμανού συγκατοίκου του, του Μπενζ, να λέει στα γαλλικά. «Πού ταξιδεύεις πάλι;» «Στο νότο. Συνέχεια τον ονειρεύομαι τους τελευταίους μήνες». «Είμαι σίγουρος πως θα πας κάποια στιγμή. Αλλά και πάλι, μην αγχώνεσαι. Τα ταξίδια του μικρού μυαλού και της απέραντης φαντασίας μας είναι τα καλύτερα, έτσι δεν λένε;» Δεν είχε την παραμικρή δι