“25th hour” project
Νίκος Σουβατζής | 25.8.2014
Όταν η οργή σε πλημμυρίζει
και σε σπρώχνει πέρα απ’ τα όριά σου
ανοίγεις το στόμα σου
και ξεχύνεται ένα οργισμένο ποτάμι,
λέξεις που πονάνε σαν καρφιά
χάνεις το μυαλό σου
παρακολουθείς με τρόμο από μια γωνιά τον εαυτό σου
και λες “Εγώ είμαι αυτός;”
μετά από αμέτρητες βρισιές και κατάρες
όταν σε έχει καταβάλλει η κούραση,
έχει νυχτώσει και δεν ξέρεις τι ώρα είναι,
είναι η 25η ώρα που ο χρόνος κυλάει ερήμην σου
ο θυμός, η οργή και το μίσος υποχωρούν
και μαζί με τα δάκρυα έρχονται η πίκρα, η θλίψη και η ντροπή
Ανάβεις τσιγάρο και οι μαύρες μνήμες
διαλύονται μαζί με τον καπνό
τα φαρμάκια ανακατεύονται
στο αίμα σου με την νικοτίνη
πας για ύπνο για να τα αφήσεις όλα πίσω
Κι αύριο μέρα είναι
Πόσος πόνος άλλωστε χωράει σε ένα εικοσιτετράωρο;
226