“25th hour” project
Νατάσα | 23.8.2014
Θέλει να πει τόσα πολλά. Του έμαθαν ότι τα γραπτά μένουν και τα λόγια
πετούν. Αυτά είναι τα λόγια· πετάνε, γραπτά ή όχι. Είναι ιδέες που τον
μεταφέρουν από το ένα μέρος στο άλλο, σε κλάσματα του
δευτερολέπτου. Αυτές είναι οι σκέψεις. Μέχρι το επόμενο ξημέρωμα, θα
έχει ήδη και απόλυτα ξεχάσει όσα σκόπευε να πει. Αυτήν την ώρα, τα
γράφει χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος ειρμός. Αν δεν τα καταγράψει
αυτά, αμέσως τώρα , την 25η ώρα, το πρωί θα είναι κιόλας πολύ αργά.
Παράξενο είναι, το μυαλό του ανθρώπου. Ενώ ξαπλώνει να ξεκουραστεί
και θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να έχει ένα διακόπτη ασφαλείας για
να κλείνει— έστω και λίγο, για να έρχεται η γαλήνη— συμβαίνει το
αντίθετο. Το ακριβώς αντίθετο. Ξεχύνεται μέσα στο κεφάλι του ένας
χείμαρρος ασταμάτητων σκέψεων, που τρέχουν ξέφρενα. Το μυαλό
γράφει μόνο του, δεν ξέρει για τι πράγματα γράφει. Σκέφτεται μόνο του
και δεν μπορεί να το σταματήσει. Αν δεν τα καταγράψει αυτά, αμέσως
τώρα, την 25η ώρα, το πρωί θα είναι κιόλας πολύ αργά. Είναι- είμαι, το
παιδί του μεσονυκτίου.
224