"25th hour" project | Page 220

“25th hour” project Λίτσα Μπούκα | 21.8.2014 Η τεχνολογία, ειδικά όταν την έχεις ανάγκη, δεν σε βοηθάει (ο νόμος του Μέρφι;), ή εσύ είσαι λίγο τσιγκούνης, ή δεν ξέρω τι άλλο και δεν χτυπάει το ρημάδι το κινητό. Λίγο κακεντρεχής η σκέψη, είμαι εξάλλου η ‘κακιοτάτη’ με τ’ όνομα. Το Hermes One Day πρώτα και κατά γραμμή το Peiraus II φεύγουν στον ορίζοντα, με τρία καΐκια από πίσω. Το κύμα σκάει εδώ δίπλα στα φύκια, τρεις παραδίπλα ψαρεύουν κι άλλοι δυο επιχειρούν να τσαλαβουτήσουν στα νερά που-δεν-είναι-και-τόσοπεντακάθαρα. (ενδεικτική στιχομυθία σκηνής: - Ε; - Μαλάκες! - Φέρτε και τα παιδιά. - Έλα ρε μαλάκα. Διακόπτει το Flying Dolphin και το φως που ονειρικά διαχέεται μέσα από γαλανόγκριζα σύννεφα. Στο βάθος το Αγκίστρι, σκιά σκουροπράσινη. Φλοίσβος. Να μην καπνίσω εδώ κι αρπάξουν τα φύκια. - Να δω πώς θα στεγνώσω. - Ρε, τη θες; - Ποια; - Την πετσέτα. - Ας τη εκεί στην άκρη. ) Ροζ και γαλάζια κτήρια στο βάθος. Εδώ υποτίθεται πως είναι, τι; Ταρσανάς; Μόνο κάτι βάρκες της κακιάς ώρας φτιάχνουν, Βασίλη. Εσύ πουθενά. Εκτός απ’ το νου μου. Εγώ, με το καθαρό μου τζιν, το άσπρο μου μπλουζάκι, τα γυρισμένα μπατζάκια, κάθομαι πάνω στα φύκια και το φως διαχέεται πάντα, αλλά εγώ μόνο φευγαλέα το βλέπω. Τελικά ούτε και το τηλέφωνο είναι καλή εφεύρεση. Ο ήλιος ξαναβγαίνει και δεν τόσο διαχέεται, μόνο πάλι διαλύει το παν, κι ας μην έχει τα κοφτερά δόντια του Αυγούστου, φυσάει και το αεράκι, τα φύκια σαλεύουν προς τα δεξιά, μετά προς τ’ αριστερά κι εσύ δεν 220