“25th hour” project
κάνει τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής της, να την αποκαλέσει φονιά,
γιατί αυτό είναι. Φόνισσα. Μπορεί να μην το κατακρεουργήσει με τα ίδια
της τα χέρια αλλά θα δώσει τη συγκατάθεσή της να το κάνει κάποιος
άλλος. Και δε θα τον σταματήσει.
Τικ τακ. Ο λεπτοδείκτης αφήνει πίσω του το 11 και τον ωροδείκτη που
παλεύει να τον εμποδίσει. Το τηλέφωνο κάνει ένα απαλό τρρρ τρρρ. Η
νοσοκόμα απαντάει. Νεύει ανεπαίσθητα προς τη μεριά της και απαντάει.
Ανοίγει τα δάχτυλά της. Το μαντήλι στραπατσαρισμένο, στεγνό,
ξεφτισμένο τρίβεται στην ιδρωμένη της παλάμη. Είμαστε οι επιλογές μας
σκέφτεται. Εγώ τι θα είμαι; Μια μάνα που έσφαξε το παιδί της για να μην
αναλάβει τις ευθύνες της; Μια εικοσάχρονη που προσπέρασε μια
ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη με έναν συμφωνημένο φόνο για να μπορέσει
να συνεχίσει τη ζωή της.
Τικ τακ. Ο λεπτοδείκτης λαχανιασμένος χώνεται ανάμεσα στο ένα και το
δυο και μένει περήφανος εκεί. Η νοσοκόμα σηκώνεται. Η πόρτα του
ιατρείου ανοίγει. Ο γιατρός βγαίνει με ένα συγκρατημένο χαμόγελο να
την υποδεχτεί.
Τικ τακ. Την πλησιάζουν. Κρατάει ακόμα την κοιλιά της. Το μαντήλι
πέφτει διαλυμένο ανάμεσα στα πάνινα παπούτσια της. Δυο δάκρυα
κυλάνε στα μάτια της.
«Είστε έτοιμη;» τη ρωτάει ο γιατρός και απλώνει το χέρι του προς το
μέρος της.
Κοιτάζει το τεντωμένο χέρι, τη λωρίδα του ήλιου και τη σκόνη που
κολυμπάει στο φως. Η έξοδος είναι πίσω της.
Ένα αχνό χαμόγελο ανθίζει στα χείλια της καθώς το σώμα της
συστρέφεται.
22